Uit de wijdte

[p. 20]

Hangend vischnet

Voor d'ouden muur aan wat verroestte haken,
verstrikt van wier, verslagen van 't geweld,
hangt 't druipend vischnet in de zon te blaken
gelijk een doode wingert uitgesteld.

Opdat het licht het weder vaardig make
na 't werd àldurend door den stroom bekneld
en weer de vleuglen van den wind het raken
het ruste een wijle, vòòr de zee weer zwelt.

Gij hebt ter vangst mij in een grondeloos zweven
diep uitgespannen, dat de golf mij sla.
Maar uit het ruischen tijdlijk uitgeheven,

schoon nog de treurnis sleept mij duister na -
Moog nu Uw geest bezielend mij doorbeven,
eer 'k in dit laag krioelen onderga.