Uit de wijdte

[p. 18]

Roepende houtduif

Bij 't leege landhuis, waar de kraaien wonen
in hooge toppen en de roos zich stort
en bloemloos rankt door wilde anemonen,
herhaalt de houtduif dat het avond wordt.

Het park is peinzend door de beukenkronen -
Het mos verroest aan muur en wapenbord -
Maar in de zwarte vijver kaatst de schoone
doorschijnend' avond gloeiend nog en kort.

Roepstem der stilte, verre zwervelinge,
boven des levens vuurge wildernis,
de sperwer kringt al bij 't vertrek der zwingen,

de tak zal breken die verlaten is.
En dichters zullen onbeantwoord zingen
tot aan het zinken van de duisternis.