Uit de wijdte

[p. 13]

De verlaten baai

De kleine baai ligt haveloos verlaten
tusschen de steenen beren van den dijk.
De vloed betreedt met breede spiegelplaten
de schijnbre doodschheid van haar grauwe wijk.

Er bloeien schelpen tusschen gore gaten
als kleine rozen aan het vonkend slijk.
En 't flitst en wemelt, waar de golven vraten,
van kleur en kiezel in dit kostbaar rijk.

O! dat wij ijdel en hoovaardig meenen
't is àl om òns geschapen en verschenen
wat men in boomen en in 't water leest......

Als wij maar éénmaal over slijk en steenen
een handvol schelpen, zwijgend overleenen,
hoe zijn wij arm en altijd blind geweest.