Uit de wijdte

[p. 7]

De jasmijntak

Ja, zet ons deze zachte vlinderblanke
zwier'ge jasmijntak in mijn kamer neer,
Dat uit de schaduw mij haar witte ranken
toereiken zullen geurenzwaar en teer.

En laat mij uw ivoorbleek tegenspranken,
kleine verliefheid, met uw telkens weer
viervoudig opslaan van uw kelk als klanken
die kort afbreken bij het eerst begeer.

Door alle vluchtigheid en sleur en kwijnen,
langs alle hardheid en den tijd, die dort,
dat een gelaat, een levend licht verschijne;

een hand, die wenkt, wat zon langs de gordijnen,
een vriendlijk wuiven voor het schemer wordt,
dat ik het weet... er blòeien nog jasmíjnen...