De bellenblazer

[p. 78]

Maanschaduw over Provins

De maan aanvaardt haar reize
op koninklijke wijze
door hemels sterreveld.
Het loof is zwart en neigend,
het water koel en zwijgend,
waaruit de bleeke nevel welt.

Hoe is in dezen maannacht
ons leven enkel aandacht
en licht als een kristal.
Hoe stijgt uit ons, verborgen
de stem, die levens zorgen
verzingen en vergeten zal.

Soms schuift een wolk dan teeder
voor 't licht ten halve weder
haar donk're schaduwhand.
Zoo kan de vreugd' vergaan en
wij lachen nog door tranen
om ons geluk dat dieper brandt.

Mijn broeder, neem mijn handen.
't Wordt donker in de landen.
De nacht omklemt ons koud.
Maar welke wolken kwamen,
wees sterk, wij zijn tezamen
met God, die maakt den morgen goud.