De bellenblazer

[p. 76]

Vensterbloem

Daar stond in mijn venster, alleen en verschoven
een wachtende bloem, als een vragend gezicht.
Met de lachende kroon in verlangen naar boven
naar de regen, die viel en den jubel van licht.

En achter het venster daar dansten en woven
de bloemen en grassen in willigen plicht.
Zij moest aan de zon en de winden gelooven
De zomer ging langs en het venster bleef dicht.

Was niet in haar stengel de pracht om te groeien?
O God! in haar bloem niet het vuur om te bloeien!
En boog niet het zaad tot Uw brekenden wil?

Maar Gij liet haar dorstige schoonheid verschroeien.
De zon ging ten onder, de winden verwoeien....
De herfst was ontzettend.... de winter was stil....

Aan een eenzame.