De bellenblazer

[p. 72]

XXIII.

Ik weet het zeker, nu weet ik het zeker.
Sinds dezen nacht, dat ik 't verleden mat.
Nu ik de dropp'len van dien donk'ren beker
van ons verdriet op deze lippen had.

Nu is er niets meer in mij dan het weten,
dat niet het klagen om verloren schat,
noch de verbitt'ring, noch de heesche kreten
om uitkomst, ons de kim wijst en het pad.

Maar dat de liefde, die wij allen zoeken
niet te verwinnen is noch te vervloeken,
noch te verbidden in hartstocht'lijkheid.

Maar dat, in weerwil welker winst of schade
zij in ons woning neemt door de genade,
en daar zal blijven tot in eeuwigheid.

[p. 74]