De bellenblazer

[p. 43]

Late Geranium

Een bloem terhalverhoogte
van het verblindend raam,
in witte zon en schaduw
nog levend in Gods naam.
Haar kroon is nauw nog bloeiend,
haar stengel amper groeiend;
de laatste bleeke loten
staan wachtend en gesloten.

Een hand schuift in den morgen
het wit gordijn terzij.
Dan lacht haar kleine kroon nog
in 't licht, dat trekt voorbij.
Dan valt de middag, grijzend
en zij staat, roerloos rijzend,
in liefde ongeboren
en veel te hoog verloren.

Soms breekt, ter wederzijden,
uit haar gerekte steel
een arme scheut tot leven,
plooit open en.... wordt geel.
Een enkel blad, naar boven
oud en van stof bestoven,
hangt in de lucht gezworven
noch levend, noch gestorven.

[p. 44]

 

Kleine gesprekken breken

 

de stilte om haar heen.

 

's Nachts valt, donker door duister,

 

haar roode hart uiteen

 

Des morgens vallen winden

 

al lachend om de blinden.

 

En lieve vogels zweven

 

door 't oude, schoone leven.

 

 

 

Geschoven voor dit spelen.

 

Zoo arm, zoo onvervuld,

 

in een afwezig streelen

 

verbrandt zij tot geduld.

 

Haar wortels, half ontwonden,

 

hebben zichzelf gevonden

 

en drinken nu en later

 

uit een gestorven water.