De bellenblazer

[p. 39]

X.

Het mag dan zijn dat ik verloren ben
en dat de nachtwind waait door mijn gelooven.
Het mag dan zijn dat ik U gansch niet ken
o God, noch ooit mijzelve, noch wat zong daarboven.

Ja zelfs dit zingen en mijn eigen stem
ligt als de sneeuw in schemering verloren.
Want o gij weet niet hoe ik eenzaam ben
en van mijn laatste vreugde te berooven.

Maar dit hier 's morgens glanzende ontwaken....
Een hooge spar reikt wit tot mijn balcon.
En in mijn kamer glijdt de teed're zon.

Hoe kan het leven ons welzalig maken
één oogwenk ons doorschijnend, en dan weer
omschaduwend, als eeuwig, en de sneeuw valt neer....