De bellenblazer

[p. 35]

VI.

Wij stegen langs de witte paden,
waar blindende de zon op scheen.
De boomen stonden zwaar beladen
als steenen beelden om ons heen.

Een zwarte vogel enkel schreeuwde,
bij het verlaten van een tak,
waarvan het even stuivend sneeuwde.
Niets wat de koude stilte brak.

Toen, boven het geboomt' en wegen
daar, waar de hemel openbrak,
begon de wind met snelle vegen
te waaien over 't hooge vlak....

Ook Uwe liefde heeft gezwegen.
De twijfel in Uw oogen.... sprak.