De bellenblazer

[p. 27]

Sporen door de sneeuw
I.

De lichte voeten gaan weerspiegeld
op gladden vloer in dans voorbij.
De jazz dreunt en de wijze wiegelt
als een ziek hoofd in mijmerij.

De samen-spraak van twee fagotten,
als wanhoop tusschen U en mij,
spreekt angstig op in 't voetenspotten
en valt uitéén terwederzij.

Schuif dit gordijn van 't venster even.
De sneeuw zinkt dansende in 't dal.
De witte bergen zijn verweven.

En hier zijn wìj in dit heelal:
een deel verward, onnoozel leven,
maar overzonken door kristal.