De bellenblazer

[p. 12]

Verstuivende akker

De helling-akker ligt gegrepen

naakt, in den wind.

Hij gaat met zijne zanden sleepen

ijl en ontzind!

De aarde vlucht in nevelstrepen.

Voor dagen kwam het zaad gestreken

op stille aard.

Nog voor de zon is het geweken

in wilde vaart.

Op and're landen zal het breken.

De aarde vliegt in zich verloren

flarde na flard!

De wind drukt met zijn scherpe sporen

haar teeder hart

De ijd'le halm wordt woest geboren.

Voor de bestormde hooge ramen,

waaraan ik werk,

Storten de winden zand tezamen

razend en sterk.

Verdoemend wat zij medenamen.

O woord uit deze onrust zwaaien!

Verdoemd is 't lied!

De zachte liefde die wij zaaien

om niet! om niet!

De landen onder ons verwaaien.