Johan Michel Dautzenberg 1808-1869

[p. 199]

Het lykje

Lieflik door de zon bestraeld
Ligt het dal in goud gemaeld -
En een grysaerd zwart behangen,
Draegt in 't doodenkistje een kind;
Droefnis bleekt des dragers wangen
By het graf dat alles slindt,
En op 't kistje half verborgen
Valt een blik van licht en morgen.

Niemand volgt en weent om 't wicht,
Waer de nieuwe groeve ligt,
Niemand - slechts voor gindsche woning
Schreit de droeve moeder zoo!
Smeekt zoo 't schynt, voor 't lyk verschooning
En een grafbed zacht van stroo!
't Kisje zinkt in 't kuiltje neder, -
Wie brengt 't kind der moeder weder? -

Op de plek die 't kindje dekt,
Hangt heur blik die deernis wekt;
Hoe zy staart, met moeite zie zy
't Nietig needrig heuvellyn,
En een tranenvloed vergiet zy
En bezwykt aen hare pyn
Ach, zy kende, kende 't kindje,
Heul en heil omgaf haer vrindje.

Hart, o hart! soms doof en blind
Voelt, gevoelt ge nu, wie mint? -
Hy die kent die mint voorzeker,
Mint te meer hoe meer hy kent,
En hy rykt den vrienschapsbeker,
Waer tot hem een hand zich wendt
Leer, o hart, de menschen kennen,
Liefde zult ge u aengewennen.

Als de moeder by haer kroost,
Schenk en oogst ook liefde en troost
By de menschen op deze aerde,
Zyn ze u eerst ver en vreemd;

[p. 200]

 

Ook der moeder, toen zy baerde,

 

Was het kindje nieuw en vreemd;

 

En gy weet hoe zy het liefde,

 

Hoe zyn dood heur' boezem kliefde.

 

 

 

Als der moeder 't liefdepand,

 

Dus zyt gy aen God verwant,

 

En verwant met alle menschen;

 

Liefde heet uw schoonste pligt!

 

Maek naer 's hemels zoetste wenschen

 

U die pligt en zoet en ligt!

 

Pluk tot krans dan bloempjes af!

 

En - sier dankbaer 't kleine graf!

T. 5^e dl, 1848, p. 122

(Twee gedichtjes door J.-M. DAUTZENBERG:

I. Het Lykje;

II. De Muggendans.)