Johan Michel Dautzenberg 1808-1869

[p. 186]

De savoyaerd.

Ga, Kindlief, zoek in verre landen

't Armzalig kleed en brood

Dat hier niet meer met beî myn handen

Kan winnen voor uw nood;

'k Zal bidden met uw zieke moeder,
Dat gy steeds braaf en vlytig zyt;
Dan is ook God u een behoeder,
Dan blyft gy voor het kwaed bevryd.

Gy weet hoe ons uw zusjes deeren,

De wichtjes teren uit,

Ik zal voor haer den dood trotseren,

Hy winne eerst my tot buit.

Myn vader sprak die droeve woorden
Tot my, zyn kind van zeven jaer,
En dat zy fel myn hart doorboorden,
Gevoel ik thans nog diep en klaer.

Der oudren hart is wreed noch steenig,

En 't scheiden doet zoo wee;

De nood, de hongersnood alleenig
Verhoort geen tranenbeê.
Ik scheidde snikkend van de lieven
En schreed op 't ongebaande spoor
'k Trof duizend keijen, duizend grieven
En slechts éen mededoogend oor.

Ik moest zoo vaek een schuilplaats derven,

En slapen in het woud,

m' Is achterdochtig hun die zwerven

Of reizen zonder goud:

Toch al myn doorgestane lyden
En wat my verder droevigs wacht,
Waer niets - ik zou my soms verblijden,
Indien ik niet aen de ouders dacht!

'k Benyd geen grooten om den luister

Dien rykdom rond hen spreidt,

Ik draag geduldig kruis en kluister,

Door 't lot my opgeleid;

Maer ik benyd den kleinen kindren
Het kusje, dat een moeder schenkt,
En al myn moed kan 't niet verhinderen,
Dat zulk gezigt myn harte krenkt.

[p. 187]

 

Maer 't hart geneest by elken stuiver,

 

Dien ik met moeite win;

 

Ik spaer en hoop, ik hoop en huiver

 

Voor hen die'k teêr bemin;

 

Myn schatje wast by 't dagelijks zwoegen,

 

En ik was ook, word kloek en sterk.

 

Hen wederzien! - dat zielgenoegen

 

Is 't doel, zy 't loon van 't jeugdig werk.

 

 

 

Maer zal myn moeder my nog kennen?

 

Myn zusjes zijn wis groot?

 

Ik zal haer snel aen my gewennen,

 

'k Help allen uit den nood.

 

Hervinden wy ons eens te gader,

 

Dan wordt het lot bespot, gehoond,

 

En ik ontvange van mijn' vader

 

Een' glimlach die my ryk beloont.

 

 

 

Dat zal een feestdag voor my wezen,

 

Zie ik myn bergland weêr,

 

En spring ik weder als voor dezen

 

In 't dal er op en neêr.

 

Hier welt een vliet, daer spruit een bloem,

 

Ginds hygt en stygt een kudde omhoog;

 

Ik kan nog elke bergspits noemen

 

In genen grootschen hemelboog.

 

 

 

En al wat schoon is vind ik weder

 

In myn geboortedal,

 

En al wat lief is, lief en teder

 

Of ik 't hervinden zal?...

 

Myn leven liet ik liever varen,

 

Ja, liever dan die hoop zoo zoet,

 

Zy beurt my op, sints zoo veel jaren,

 

Zy geev' my tot het einde moed!

Elsene, 14 November 1844.

J.-M. DAUTZENBERG.

(KLB, 6^e dl. 1845, p. 32.)