Johan Michel Dautzenberg 1808-1869

[p. 188]

Yesterday
by Lady Caroline de Crespigny.

He's gone! - yet still that voice I hear
Those accents float upon my ear
And Echo whispering seems to say

'T was yesterday.

'T was yesterday! - the Zephirs tell
He came - is gone - has said farewell
And, ah! too soon shall pass away

E'en yesterday.

'T is sweet to think the time is near,
Though still for Life and Love too far,
'T is mournful-yet 't is sweet to say

'T was yesterday.

Forgotten, lost, and drown'd in tears
Deep in th'abyss of former years,
I see a funeral's sad array -

'T is yesterday.

And day by day, and year by year,
Each mournful Brother following near,
Shall chaunt the dirge, and sigh to say -

'T was yesterday.

Dit Engelsch stuk verscheen in Br. 1845 p. 292, te midden de hiernavolgende vertalingen; deze van D. staat hooger door haar getrouwere weergave van het rijmenspel. Waarschijnlijk heeft L.v. Plönnies wel naar de bewerking van D. de hare opgevat; zie de sterke gelijkenis van de aanvangswoorden in de derde strofe (cursief).

Nederlandsche vertaling door J.-M. Dautzenberg.

Hy ging! - nog streelt syn stem myn oor
Dat gretig volgt der woorden spoor,
De weêrgalm fluistert bly gelast:

‘Eerst gistren was't!’

[p. 189]

 

Ach, gistren klonk' in 's windjes spel:

 

‘Hy kwam - ging heen en sei vaarwel!

 

Helaas, ook gy sucht dra verrast:

 

Reeds gistren was't!’

 

 

 

Eerst gistren! denkt de liefde graag,

 

Reeds gistren! is der liefde een plaag,

 

't Luidt droef en toch soo schoon gepast:

 

‘Ja, gistren was't!’

 

 

 

Beweend, vergeten, koud en wyd

 

Versonken in een' vroeger' tyd,

 

Dood in de kist rust thans myn gast;

 

Vriend, gistren was't.

 

 

 

In 't rouwkleed volgen dag en jaar

 

Als broederen den lykstoet naar

 

Sy suchten scheidend en vermast

 

‘Ach, gistren was't!’

Duitsche vertaling door Louise von Ploennies.

Er schied, noch schwebt sein Ton mir vor
Nooh lauscht dem theuren Klang mein Ohr,
Und jedes Lüftchen redet hier

Von gestern mir!

Ach gestern, Luft, ward dir vertraut
Der Willkomsgruss, der Abschiedslaut,
Und nur zu bald, ach! ist entflohn

Das gestern, schon.

Erst gestern! denkt die Liebe gern,
Schon gestern! ach wie todt und fern!
Drum Glück und Qual im Worte brennt,

Das gestern nennt.

Kalt, todt, mit Thränen heiss getränkt
In die Vergangenheit versenkt,
Gleich einer Braut, den Kramz im Haar.

Was gestern war.

Und trauernd folgen Jahr und Tag
Als Schwestern dieser Bahre nach,
Und scheidend, jede von den Schwestern,

Spricht: Gestern!