Oprit naar het geluk

[p. 34]

Hoofdstuk 5

Langzaam klimt de zon omhoog uit een nevel van wolken. Ergens in een boom trillert een merel z'n eerste lied, blij en uitbundig; ver weg kraait een haan.

Van de Hut kiert de achterdeur open en Huugs verwarde haardos verschijnt om de hoek. Hij haalt diep adem, terwijl z'n ogen zwerven over de verlaten hei. Dat belooft weer een dag te worden...

Een gebloemde arm duwt de deur wijder open, dan komt hij naar buiten in Détjes veelkleurige ochtendjas, waaruit z'n polsen stakerig te voorschijn springen. Op z'n rug plekt glinsterend een goudgele draak.

Nog eens zuigt hij zijn longen vol en wrijft de laatste slaap uit z'n ogen. Hij kijkt neer langs het zij'ige ‘vod’, dat z'n leden omhult en glimlacht. Détjes trots, ze moest 'm zien zo. Dan gaan z'n gedachten naar de manege. Hij kon vanmorgen best 'es een buitenrit maken, Van Henegouwen is naar Amsterdam, weet-ie, en de nieuwelingen kan hij rustig overlaten aan Anton, de pikeur. Die zijn nog niet verder dan het traditionele rondje in de piste. En 't wordt tijd dat Jenny weer 'es de hei opkomt, die staat veel te lang al op stal. Wacht, een idee... hij zal Taco vragen om mee te gaan, wel zo gezellig. Een aardige knaap ... hij knikt betogend tegen een mus, die tot vlak voor z'n voeten komt aangehipt, wanneer ze allemaal zo waren... Rrroetsj! zegt de mus en vliegt op, met veel gefladder van donzige veren. Tussen haar snavel plekt een wit stukje brood, dat ze meevoert in de richting van het bos. Het brengt Huug op de gedachte dat hij best een boterham zou lusten... hij moest maar 'es gaan neuzen in de keukenkast, Dé zal nog wel niet op zijn. Nog een idee: hij gaat stilletjes dekken buiten ... voor vijf. Vijf bordjes, vijf kopjes, messen... op die manier hoeft Détje geen angst te hebben, onverwachts te worden overvallen. Niet dat hij ze zó vroeg al verwacht, de meisjes, maar dan zijn ze gedekt, naar alle kanten en ze kunnen de tafel rustig zo laten staan.

[p. 35]

Hij staat op het punt zich om te draaien om weer naar binnen te gaan, als hij zich bedenkt: even de honden begroeten. Argeloos slaat hij de hoek om, de ochtendjas als een goudkleurige vlag wapperend achter hem aan, het koord heeft hij niet kunnen vinden, dan... staat hij, roerloos, als een standbeeld. In zijn ogen komt een blik van intense verbazing.

Hij kijkt naar het huis, naar de tent, het hondehok... dan zoekt hij de zon die net boven de nevelbank is uitgerezen.

Halfzeven, hooguit! stelt hij vast en weer vinden zijn blikken de tent met diezelfde trek van verbazing op z'n gezicht, die langzaam plaats maakt voor bewondering en waardering.

Verdraaid, dat hebben ze 'm geleverd ... sjonge! Want hier zijn maar twee mogelijkheden, overdenkt hij snel, òf ze zijn om minstens halfvier van huis gegaan, nee vroeger nog, drie uur... óf ze hebben hier de hele nacht gestaan en zijn dus gisteravond laat aangekomen. Maar de honden dan, hoe zit het met de honden? Hij begrijpt er niets van.

Op dat moment slaat Tarras aan, blij-jankend met een hoog geluid. Huug springt terug achter de veilige beschutting van het huis. En terwijl de lach nog om zijn lippen ligt, licht hij de klink op van de achterdeur en gaat binnen. Dé ontvangt hem met een badjas over haar pyjama.

‘Hoi,’ zegt ze, ‘waar zat je, het hele bed was leeg, ik heb je gezocht aan het voeteneind. Weet jij waar mijn...’

Dan kijkt ze op en breekt midden in af. ‘Ooo, Huug!!’ Ze slaat een hand voor haar mond en proest. ‘W-wat heb je nou gedaan, 't is geen gezicht.’

Huug, de ochtendjas allang weer vergeten door de komst van de meisjes, trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Wat?’

Dé laat zich op een stoel neervallen bij de tafel. Ze gilt.

‘Dat ding,’ giert ze, ‘die jas ... hoe kom je erbij om die aan te trekken?’

‘Ik kon zo gauw niets anders vinden,’ zegt hij verongelijkt, ‘en ik wilde je niet wakker maken.’

‘Beeldig,’ knikt Détje.

‘Trouwens, jij dan, jij draagt 'm toch ook,’ vindt Huug met

[p. 36]

echt manlijke logica. ‘Zo erg is het niet...’

Een zonnestraal valt door het raam naar binnen, de eerste, en vangt de draak, waar twee blauwgestreepte broekspijpen slobberig onderuitsteken. En dan opeens zetten die broekspijpen zich haastig in beweging, in de richting van de slaapkamerdeur, want met schrik heeft de bezitter ervan zich gerealiseerd, wat de uitwerking van dit moois moet zijn op drie giechelende tieners, wanneer alleen zijn eigen vrouw al door een soort appelflauwte wordt getroffen. En alles goed en wel, maar om nou als mikpunt te dienen, daar voelt Huug bitter weinig voor. Met een sprongetje staat Dé voor hem; ze grijpt zijn schouder.

‘Niet flauw zijn, Hubertus, op de vlucht slaan kun je altijd nog. Kun je niet meer tegen een grapje? En trouwens...’ haar ogen tintelen alweer, ‘als je jezelf kon zien...?’

Hij lacht. ‘Ik geloof het graag. Maar laat me nou...’

‘Nee, je blijft hier. Om te bewijzen dat je niet boos bent.’

‘Ik ben niet boos.’

‘Gepikeerd dan of verongelijkt of...’

‘Ook niet. Alleen, uh...’ Hij denkt aan de drie meisjes en dat hij zich beslist een stuk prettiger zal voelen in een sporthemd of trui, maar dat kan hij Dé niet vertellen, vanwege de verrassing. Vaag kan hij zijn gestalte weerspiegeld zien in de ruit en 't is waar, ze heeft gelijk: het staat onnozel. Daar heeft-ie het goeie woord, on-no-zel. Net een achterlijk jongetje of eentje met bepaalde neigingen...

‘Alléén??’ Dé fronst haar wenkbrauwen, wat haar altijd vreselijk grappig staat en waarbij Huug het nooit kan laten, een zoen te drukken, precies op die kleine rimpel boven haar neus. Nu kijkt hij haar enkel aan, een beetje afwezig.

‘Nou, het... uh ... ontbijt!’ Hij maakt een vage beweging met zijn hand.

Ze draait zich om, teleurgesteld, maar het volgend ogenblik ligt zijn arm al stevig om haar schouders.

‘Onzin,’ zegt hij, ‘maar ik zie eruit met dat ding, ik zie het nou zelf.’

Dé kijkt naar hem op.

[p. 37]

‘In ieder geval...’ begint ze langzaam, ‘och!’ ze schudt hem met kleine, driftige beweginkjes, ‘'t sop is de kool niet waard. Zeurpiet! Weet je...’ haar vingers plukken aan het zijden stiksel, ‘dat ik nog niet eens een zoen heb gehad, een ochtend- zoen? Bruut, die je bent!’

‘Nee!’ Huug kijkt verschrikt, dan bukt hij zich haastig en diep over haar heen.

Het is op dat ogenblik dat de kamerdeur zachtjes openkiert. Drie paar lachende ogen gluren door de spleet naar binnen en... Een krijs van Dé, Huugs bassende bromstem, vanwege dat hij nu toch voor gek staat, en meteen is de kamer gevuld met een kabaal van uitgelaten begroetingskreten. Het wordt een lawaai, waarbij zelfs Tarras het nodig oordeelt, van veraf in te stemmen, zodat Détje tenslotte wanhopig haar vingers in haar oren propt.

‘Als dat geen bom is, dan weet ik het niet meer,’ zucht Emy eindelijk en laat zich neervallen op de bank bij het raam. ‘Kinders, wat hebben jullie 't hier heerlijk!!’

‘En wat een enige schouw,’ bewondert Suus.

‘Dat fantastische uitzicht...’

Dé kan het nog niet omvatten. ‘Maar vertel nou 'es,’ dringt ze aan, ‘hoe komen jullie dan hier? Om hoe laat ben je wel niet van huis gegaan? En tante en oom, hoe is het daarmee? Jullie doen geen mond open. Anneke!!’

Maar Anneke heeft wat anders te doen. Ze kijkt naar Huug met open mond, die, dit het geschiktste ogenblik vindend om ongemerkt te verdwijnen, terugwaartse bewegingen maakt in de richting van de slaapkamer. Even trilt het om haar mondhoeken, dan knalt ze los, onbedaarlijk en aanstekelijk.

‘Huug!’ ze slikt krampachtig, ‘wat... wat... o jongen, wat staat je dat snoezig! Laat je 's bekijken.’

Nu hebben ook de anderen hem pas in de gaten.

‘Die draak,’ giert Emy vanaf de bank.

‘Symbolische voorstelling natuurlijk,’ begrijpt Anneke.

‘Om te gillen,’ Suus springt overeind, ‘ga je zo naar de manege. Wacht, blijf even zo staan, dan haal ik m'n fototoestel...’

[p. 38]

Met een dreun valt de slaapkamerdeur dicht, dat de Hut ervan trilt. Huug is verdwenen.

‘Huu,’ doet Anneke spijtig, dan draait ze zich weer om naar Dé. ‘Nou, jullie wilden zo graag overvallen worden ... je hebt je zin, ik heb in weken niet zo gelachen. En vertel nou 'es op: waar ontbijten we, dan kunnen we helpen. Ik heb van alles meegebracht...’

Op het goudgeel damast fleuren de bloemen. De zon vonkt over messen en vorken en weerkaatst uitbundig in de nikkelen broodschaal die Détje als pronkstuk in het midden heeft neergezet. Knus en huiselijk staat even verderop het rieten mandje met de broodjes, waarvoor Emy op haar bromfiets naar Laren is geraced en in de koeler klont geel de boter.

Ze zitten; het wachten is op Huug. Met een hoeraatje wordt hij ontvangen. Geschoren en fris, in z'n goedzittende beige rijbroek met sporthemd, glimlacht hij, een tikje zelfbewust.

Zo begint het ontbijt die eerste ochtend, terwijl Anneke vertelt van hun avontuurlijke tocht door het donker.

‘Kind,’ bewondert Dé, ‘dat je niet bang was!’ en er trilt een vleugje ongerustheid in haar stem. ‘Tarras is echt niet voor de poes, hij had je wel kunnen aanvliegen.’

‘Ik vertrouwde maar helemaal op Carla,’ zegt Anneke eenvoudig, ‘en ik was ook wel bang, natuurlijk. Maar wat konden we anders?’

‘'t Leek ons zo'n enige verrassing,’ helpt Emy haar.

‘Nou, dat was het!’ Huugs jolige lach, die getuigt dat hij het drama met de ochtendjas niet al te zwaar heeft opgenomen.

‘'t Is dol dat jullie er zijn,’ vindt Dé en ze knijpt even haar ogen dicht, als een poes in de zon, ‘van ons mag je blijven tot de winter, niet Huug?’

‘Tot na de winter,’ verbetert deze, ‘dan komen ze nooit meer terug. Och, geef me de kaas even aan, Anneke?’

Anneke steekt haar tong uit. ‘Nog altijd geen zier veranderd, die man van jou,’ stelt ze vast, ‘ik heb je nog zó gewaar-

[p. 39]

schuwd. Hier, kaas!!’ en ze schuift hem het schaaltje toe. ‘Ga je nou straks weer dresseren?’ wil Suzelien weten.

Huug tikt Emy op haar vingers, die een klont boter balanceert op de punt van haar mes, schuin over de tafel.

‘Ik ben al druk bezig,’ knikt hij, ‘dat zie je toch?’

Ze lachen.

‘Hoe gaat het met je kleuters?’ informeert Dé dan.

Anneke, die assistente is op een kleuterschool, raakt in vuur. ‘Schatten,’ vertelt ze, ‘je moest ze zien. En ik schiet reuze op met m'n lessen. Vader zegt dat ik hem leer, hoe hij vroeger ons had moeten opvoeden,’ lacht ze.

Détje, genietend, knijpt haar ogen dicht. ‘Ons!’ Anneke spreekt altijd van ‘ons’, zo prettig als dat klinkt.

‘Neem nog wat jam,’ wijst ze, ‘o toe, ik moet het niet hoeven vragen.’

‘Wie wil 'r nog thee?’ wil Emy weten, ‘hou' je kopje maar bij. Moet ik opschenken?’ Ze kijkt vragend naar Détje, die knikt. ‘Voor straks ja, als Huug weg is. Jullie mogen voor één keer mee tot de straatweg.’

‘Kijken hoe wij afscheidnemen,’ vult deze aan, ‘dan doe je 't nooit meer. Of misschien juist.’

Suzelien kijkt met een keurende blik om zich heen. ‘O,’ zegt ze enthousiast, ‘ik ga bendes foto's maken ... van de Hut, van het bos, de honden ... van jullie. Kinders, 't is hier super!’ Ze strekt haar armen. ‘Een ideaal plekje...’

‘Weet je 't ook?’ bromt Huug en staat op.