De Chineesche fluit

[p. 80]

Het treurig hart.
Onbekende Dichter.

De herfstwind rukt de blaadren van de boomen,
Zij dwarrlen door de koude lucht ter aarde;
Ik zie hun lot aan zonder medelijden,
Met starrë oogen.

Mijn hart was eenzaam toen zij kwamen. Eenzaam
Zie ik ze vallen. Weemoed vult mijn hart,
Gelijk de dalen zich met schaduw vullen,
Bij avondschemer.

De felle winterstormen zullen weldra
Verandren 't water in kristal. En toch
Komt lente weer, dan springen alle beken
In nieuwe weelde.

Zoodra de lente komt wil ik bestijgen
De bergentoppen! Zon, o lieve zonne,
Erbarm u, laat de droefheid van mijn hart dan
Eindelijk smelten.