Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

Ik ken je...

ik ken je adem
met de onontleedbare warmte van vogellijven,
het kleine kind
dat aan je achterhoofd een glimlach hecht,
de onderhuidse rivieren
in de buiging van je armen.

ik ken jou en mij
als inzet van een machteloos spel,
schaakmat openvallend tot wat men noemt geluk:

[p. 149]

 

vol hete vermoedens voorbijglijden

 

aan duizend mogelijkheden;

 

in het donker geheven zien

 

de handen van het vroege heimwee,

 

met aan de vingers

 

- als onsterfelijke nachtvlinders -

 

de geuren van iets waaraan geen naam te geven is;

 

herinnering nog voor geheel geproefd te zijn,

 

droefenis om wat verscholen

 

tussen nacht en morgen blijft.