Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 63]

[De weiden dragen tederheid op hun bolle ruggen]

De weiden dragen tederheid op hun bolle ruggen
gras en bloemen en het lichaam van Leonie.
Breedsprakige bomen houden hun adem in
en rekken zich hoog om jou te zien Leonie.
Het licht weerkaatst zichzelf en de tijd lost
zijn misterie op als jij voorbijgaat Leonie.

Kleine kinderen moeten bang zijn, de groene angst
van het blad als de nacht komt,
de metalen angst van erts voor de delvers,
de geluiden angst van de aether voor
haar eigen tumult.

Ik ben bang Leonie
want de dag verdaagt de zitting tot morgen
en misschien velt de duisternis vonnis
en misschien fluistert men morgen mijn straf
tegen de muur van het huis waar ik
dan niet meer woon.