Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 61]

Fred Pfeifer

Le pied-à-terre de Dieu

Nooit werd er ijveriger,
god, aan u gebouwd
dan deze herfst.
Nooit was uw plattegrond
zo onweerlegbaar waar,
ook nooit
uw arm zo moe,
uw hand zo koud,
nooit was uw steen
zo zwaar,
nooit zong uw storm
zo heftig in de wind
als nu,
nu ik uw muren bouw,
daarom bouw ik ze
blind
en rond
en veilig wijd.
Ik kom maar krap uit
met mijn tijd
ik kom krap uit
met god.

Ik bid mijn korte gebeden
naar boven,
zij slaan als regen
terug.
Ik woon tussen water
en geloven,
ik woon in de wind
op een smalle brug.

[p. 62]

 

Ik woon in het gras

 

dat groen blijft

 

de nacht door,

 

ik woon omsloten

 

door tegenzin

 

in een oerwoud

 

van woorden bedrogen

 

als god,

 

als adam belogen

 

met het begin.

 

 

 

De nachten zijn lang

 

voor zo kort leven,

 

mijn hart pompt

 

al acht-en-twintig jaar

 

bloed

 

en wat heb ik

 

welke vriend nog gegeven,

 

welke kostbare dag

 

heeft wie mij ontmoet?

Gij zijt het grote misverstand,
dat men reeds eeuwen her
heeft uitgewezen,
gij zijt de blinde met de baard
wiens vingertoppen
kunnen lezen,
gij zijt de ziener die met hand
en tand van deze bodem
is verdreven.
In steen bewaard
en in een hersen-cel
bewezen,
zijt gij, de dode
met het meest-besproken leven,
meedogenloos
de eenzaamheid gegeven.