Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters (1958)

Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

(1958)–Ad den Besten– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 58]
Zij voor Corrie
I Aldaar veel zachte sneeuwende lichamen Regenende gebaren, fonteinen lach Geuren als vochtige schaduwen En woorden op zachte raderen Ik weet geen raad Ik ben zo'n benauwde vanger Ik ben zo'n schichtige vinder Ik sta zo kaarsrecht opgericht Een zwarte eik in de warme aarde Te lang in mijzelf overwinterd In mijn bitter koud brein In mijn sneeuwsporen kringloop Werd zij mijn kernachtig smeltpunt Ik zong zwarte liederen In de spelonken van de nacht Tot zij glinsterend groeide Uit de bedauwde aarde Al mijn doden herrezen Al mijn lege huizen werden bewoond Mijn grimmige rots werd een zilveren borstel Mijn oude vulkaan een gouden kam Haar warme mollen ondermijnden Mijn opstand: begeerte en vrees En wroetten mijn oude wortels bloot Ik die vervolgend vluchtte Lig in haar liefde gevangen Gekend en geheel onbekend En in haar vacht van gloeiend vel Mijn onwillige lippen bevruchtend Ontkiem ik snel en groei als een distel In een rood en trillend seizoen Ik lig gevangen in haar vlammen In haar verslindend vuur In mazen van verterend haar
[pagina 59]
En mijn wit en gezwollen lichaam Valt snel uiteen in haar laaiende weide.
II Zij brandt in haar heilige huid Zij geurt in haar bruingouden haar Zij vloeit in haar stem in haar glanzende lippen Zij is een vijver vol vruchtbare vissen Ik ben een vreesachtige pijl Zij breekt mijn vertikale paden op Zij dekt mij met de wolken toe Zij zingt in groeiend moederkoren, ik ben veilig Ik drink van haar willige lippen Ik zink in haar donkere golven Ik geur in haar dronken gondel Mijn lachende leden lopen In haar zachtlederen leidsels Haar woorden worden en mijn stem valt stuk Mijn vlammen doven mijn kanaal is open Al mijn zachte schepen zijn vrijgegeven En bevaren haar bevende zee Glorieuze lichtschepen dragen Haar schatten uit hoge streken In het zwarte kanaal van mijn ego Zij is mijn maanvaas vol stijgend water Zij zingt in het klaterend licht Zij glimlacht als lokkend mos Ik sluip als een schuwe spion Door haar glanzend geopende voren En schuif als een Schot in haar schaduw Angstig geruit is mijn lichaam Mijn lichaam, mijn schraalschaap van tweeheid Zij is mijn enige herderin Ik ben de man-kind-ram Ik lig in hinderlaag en overval haar Ik overval haar en val in haar voren En zij lacht en ik val in genade.

[pagina 60]
III Zij is alles Ik ben haar weerga niet Ik ben haar pijn, haar angel Zij is zonder heildoel of hoogstaat Zonder vroomvaste credo's Zij is het al in de dagelijkse dingen Een religieuze beleving op straat Een heilige cirkel van liefde Een bewegend Mariabeeld Zij is haar hemel op aarde Ik ben een ernstig schrijnend wezen Ik voer de schrille boventoon Ik ben een man van macht en splitsing Ik nader met slaande trom Ik raas en ik dreun als een reus Dampend achtervolg ik mijn dromen Die mij eeuwig ongrijpbaar ontwijken Zij is het eeuwig open akkerland Harmonische onteigening Ik ben mijzelf, zij is het zelf Geheel, zonder ontkenning Ik wil veroveren, ik ben een rover Ik de wolf, zij mijn herderin Ik nader met klauwen en nagels Ik ben haar verslinder, zij stilt mijn honger Zie, zij wacht mij en vangt mij en lacht En stelpt mijn eeuwig bloedende wonde In het zachte web van haar liefde Ik weer mij als een driftige vlinder Zij spint mij in, ik geef mij gewonnen, Mij de treffer getroffen Ik, de verslinder verslonden.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Henk Kooijman