Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

Tijdsbeeld

De kunstenaar kent de kracht der gedachte
De denkkracht van vlees en bloed
En legt al de wijze wortels bloot
En opent visioenen van almacht
Maar de gulzige geest, de schrandere schande
Verwekt het gemest geluk
Het woord werd een wrevelig wapen
(In het oog der velen: ontsporing...)
De goedhoeve van de taal
Onder invloed der vroede mannen
Werd een donker wrokhok van haat
Met de rokende dood in de schoorsteen
Het beschermende schild van de nacht
Viel uiteen in verlichte scherven

[p. 57]

 

En zwevend van preek- tot ethergestoelte

 

De dominee, op tiental, op drift

 

En pratend pratend pratend pratend

 

En vastgebonden staan de laatste priesters

 

Hangend als een spreekkoor in mijn stilte

 

Holle hoorns en koele jagers roepen

 

En schieten wortel in dit luide huis

 

Aanzie de moderne dichter

 

In troebel taalwater vissend

 

Inham van ondiepte, vol zwartgepolijste golven

 

Tot schrik der gehoorzame loggers

 

De koning bezoekt het strand

 

Om naar de branding te kijken

 

En de branding, het strand overstromend

 

Nadert de stoel van de koning

 

Die uit een dikbuikige vloek

 

En spreekt zijn doodvonnis uit

 

Tenslotte verborgen de zon

 

Noordwaarts geopend de nacht

 

Het woord verloren

 

Verholen de heilige hoorns

 

De bron in de morgen

 

Gedempt, verdampt

 

Grootscheepse boten gestrand

 

Hoopvolle vogels getemd

 

De duur in de tijd gestremd

 

Het licht zonder wezenstrekken

 

De dierenriem cirkelend

 

In haar kring

 

De wortels worstelend

 

In eigen verwarring

 

Boomdood, zwakte van takken

 

Zie, zwart hangt het meiloof...

 

 

 

God, geef mij hoop, geef mij hoop,

 

God, geef mij hoop,

 

Enzovoorts