Vrung va Oze Leve Hier

[p. 39]

Sint Kristoffel^*)

Vuer Pesjtoer Lemmens va Sjummert in dankbare vrundsjap.

Kristoffel mot einne grellige miensj gewaes zie, wie aw patesj os vertaelle in aw vervroemelde beuk. Groet dat dae heilige manskael wour! Morjuets, wie einne electriesje paol! En sjterk, mit eing hand trokker einne canadas oet gen-aed mit wortel en al. Allenèj waet-er auch datter gemobbelezeerd woed durch de sjterkste kuening van Europa. Mè wie dae ocherm op ziene troen zout te razele, umdatter haw huere praeke uever de duevele i gen hael, trok Kristoffel de anger partie en vermeeide zich aan der zjwatte.... Dat wour nog ins einne sjterke keuring.... Doch wie der duevel op einne kier mit Kristoffel urges in oos leef Limburg durch einne haole waeg trampelde, komme ze dich langs der Herregod op et Kruets. En dao geit dich der duevel opins aan et janke.... wie einne hond, dae ze gepiezeld kriet en dan.... oppen luip.

Kristoffel zat zich in et graefke onger et Kruets en dach nao. Dat Beeld mit dat kränske versjlakte kôreblomme um wour dan nog sjterker es der zjwatte oet gen hael. Dan mer wir dae sterkere gedeend en einne pater van Wittem lierde Kristoffel der Kristelier. Hae duipde-n-em en wees-em eing plaatsj aan urges bie de Maas. Dao zouw-er Slevenhier dene, dae sterker wour es alle kueninge en duevele te samen. Geduldig en taam wie ei paed drooger de luej uever. Dat wour aevels neet gemekkelich, al wour hae dan auch al zoe sjterk. Esser jues in der groete sjtool wour goa zitte um zich get te raste en ziene baard bekans drueg wour van al et Maaswater, reep al wir einne nueje a ginne kant: ‘Kristoffel uever! uever!’

Wir kloetsjde en sjpeulde et water taege de buim van zieng bein. Dan stonge de reizigers nog daek te sjoebe dat ze zoe lang hawwe motte wachte in dat sjraw en kawt waer. Einne angere kier vlookte ze dat zieng sjouwere te hael en te veerkant woure of ze scholle-n-em oet vuer einne moets, dae nieks wis te zaekke. Och wat zou-er auch zaekke. Alleing esser einne get al te erg hoed vloke zagger wal ins: ‘Baent uch in de plaatsj einne vader-onzer!’

Nae Kristoffel haw et neet gemekkelich.

*) Naar ‘Christoffel’ van Albert Kuyle.

[p. 40]

Es et water get al te hoeg taege Kristoffel opdreef, sjnapde de reizigers zich van angs vas aan zieng houre, zoedat die binne et jaor zemmelig dun gezied sjtonge. Auch vrougde ze wal ins om nogins truek te goan umdat et medemke heur tesjke of heur sjnoefsplekske of heur perreplueke op der angere kant haw laote lieke. Mè Kristoffel bleef geduldig en taam wie ei paed. Mè op einne sjoene daag wie in os land alle vuegelkes fludde mit ei sjtukske zon i gen auge, is in et duester kapelke op der berg et Sjezuskinneke van der sjoet van Slevevruike aafgespronge.... Noe sjtiebelt et durch der möl van et veldwaegske: et kôre en de terf hawwe al hun bronkvaentjes, wapperentaere oetgesjtouke: de roe kol-en de blaw kôreblomme.

Mè et Sjezeke leep nao de Maas. Dao reep et krek wie alle groete luej. En wie Kristoffel boete de duer kaom gesjloeve, kroep Et voet achter einne boum.

Kristoffel dach: ‘Doe hubs der wind huere fluite, awwe jong’. Mè jues hawwer zich wir neergezat aon et besseme sjnieje of dao hoed-er wir et hoeg zinge van ziene naam: ‘Kristoffel uever!’ Kristoffel wir nao boete. Van zieng groete knoevele makde hae zich eing feste treut en et sjalde zjwoer durch der murge: ‘Mot iemes uever?’ Mè wir sjpielde et Sjezeke piepekoek achter einne boum.

Der driede maol reep Slevenhierke. En Kristoffel lag ziene bessem mer wir op der dusj. De riezerkes hei rietsde oetei oppenaed. Waarachtig noe zaog-er toch auch ei vlekske gouwwe sjien a ginne kant. Hae glietsjde et water in en noa get zjwoer geploetsj sjtong der heilige reus a ginne kant vuer ei klei Kinneke in ei gouwwe hummeke. De ermkes sjtook et oet en graaide lachentaere nao ziene gekroezelde baad. Kristoffel luchte-n-em op. Tusjsje zieng forsje heng wour dat Kinneke neet mie wie eing ganse kleing doef. Mit einne groete zjwunk zatter et Dinske dan bove op zieng sjwouwer. Noe zaog et Sjezeke opins väöl mie van de welt es baove in dat duester kapelke: buim die allemaol schnapde noa de zon.

Et Sjezeke zie Köpke sjtiepde zich taege de blaar. Die kietelde dan zoe hartelijk in zie häwske. Opins sjtrietsde zie henneke oet einne hoege acasia einne fèjne tros witte blomme. ‘Die zunt vuer mie Meuderke’ dach et Kinneke.... Mè op eimaol: ploetsj! Dao zout Kristoffel al in de Maas. Et water sjuemde voet van bie zieng bein en kloetsjde truek. De kleing ermkes sjloge zich

[p. 41]

vaster um der kop van Kristoffel, mè neet umdat Et bang wour, ao nae!

Toch wie Kristoffel al ei sjtuk waegs aan et ploetsje wour en et water giftig taege zieng knijje opkletsjde en get druppele sjprunkelde in ziene baad, troon ziene voet naeve der sjtein dae hae zich dao urges haw neergelag. En dan glietsjde hae oet tusjsje ziegraas en pratsj. ‘Jue baj! Doe maks kleing luej nog bang’, zag et Kinneke, mè Et heel zich sjtief en gebierde essof Et nurges van aaf wis. Mè Kristoffel wour et jues of einne dae sjterker wour es hae, em neersopde i ge water, zoedat ziene baad laekde van kleing vlotte sjtreulkes. Der Reus kuemde en sjnakde nao aom. Zieng vingere sjnapde zich vas um ziene geweldige kuel, dae em rech mos hawwe in der sjtroum van et water. ‘Kinneke’, gechde hae.... ‘Kinneke was bis te zjwoer! onminschelik zjwoer!’ ‘Wie kömps te noe dao bie Kristoffel..’ en et Kinneke klopde-n-em ins oppen sjouwer um em get mood te gaeve vuer et midde van de Maas, woe de kolke loge te driene wie eing muelekes-karresel. Wie kaom hae dao durch hin mit zoene feste las, dae em haos onge duede en zieng knijje razele deeg. - Vuer der iesjte kier i zie laeve wour hae vervierd, zoe grellig vervierd....

Dan zonger nao te dinke, zonder eigelijk te waete woerum makde hae et henneke los dat zich vas geschnap haw in ziene gekroezelde baard en duede dat henneke zach in zieng hand es eing kostbaarheid woe-em alles aa gelaege wour. Kiek, iesj zoe kort van aom ging et noe toch al get baeter. Et wour waal nog zjwoer boekele.... mè mit ei paar forsje, razelende passe, die zich nog effekes vaszoekde in de Maassjloeber sjtong hae, dampentaere van der zjweit a ginne kant.

‘Wie de welt zoe zjwoer’, gechde Kristoffel esser et Kinneke oppen aed zat. ‘Doe wours zoe zjwoer wie de ganse welt.’

‘Miene gowwe Kristoffel ich bin väöl mie es de welt’, piesjewiede et Kinneke. ‘Wies doe nog wied te zeuke wours, is de welt oet mieng heng gevalle wie einne kaatsjelbal en zunt de blomme en de buim wie gouwwe vlämkes oet mien Hart gesjpronge. Et wour allemaol vuer de luej, Kristoffel. Want ich bin Slevenhier. Ich hub alles gemak en alles gegaeve.’

Wie sjterk dae Kristoffel auch wour, het wour toch mer einne sumpele miensj. Et wonder vervierde-n-em grellig. Zos-te auch neet bang waede van zoe ei Kinneke en sjtil pis in et ongerste putteke van dieng ziel? Doe zag et Sjezuskinneke: ‘Kristoffel

[p. 42]

pak diene wandelkuel. Plant em hie deep i gen-aed. Murge zaller sjtao te bluije van de sjoenste daliasse dies-te dich druime kins.’ Smurges bluide der keul: Daliasse wie kingerköpkes. Kristoffel duede zieng naas drin en roek der hiemel.

Dit is ei gans klei kietske oet Kristoffel zie laeve. Mie hubder vuer huej neet vandoon dan sjtillekes te bedinke: wie Kristoffel bleef rechsjtaon midde in et geweld van de Maas, umdatter zich vas sjnapde aan et henneke van Slevenhier. Vier, die neet zoe sjterk zien es Kristoffel, laot vier de hand vas sjnappe van Slevenhier en Slevevrouw same. Behawwe en veilig ploetsje ver dan durch alle kolke hin, nao ginne kant, woe de daliasse van der Herregod zieng bliedsjap ieuwig sjtaon te bluije. Amen.