De dood van een regisseur

De dood

In 1865 overleed Charles Waterton na in een braamstruik gestruikeld te zijn en een heupfractuur te hebben opgelopen. Op zijn sterfbed gaf hij bevel alle ramen te openen. Norman Moore beschrijft zijn begrafenis als volgt:

‘iste boot - een hele grote boot met een kruis voorop. In deze boot zat de Bisschop van Beverley in vol ornaat, vier kanunnikken, en dertien priesters.

Tijdens de tocht naar het graf zongen zij het Dies Irae, Requiem en De Profundis.

2de boot - de vierkante kolenboot met het lichaam.

3de boot - de boot Percy, leeg en met zwart gedrapeerd.

4de boot - de boot van Edmund, waarin zaten Edmund Waterton, Mr. Edmonstone en Mr. Montgomery.

Aan stuurboord (rechts) van de eerste boot - een boot die geroeid werd door Tommy de metselaar en waarin zaten Alexander Fletcher, Charles Weid van Chideock, Henry Maxwell van Scarthingwell en Norman Moore.

Aan bakboord (links) van de eerste boot - een boot waarin zaten Dr. Wright, Mr. Horsfall, de chirurg en anderen.

De dames zagen de stoet vanaf het eiland en waren onder een boom recht tegenover de oostelijke ramen van de salon gezeten. Honderden rouwenden liepen langs de kanten van het meer, gelijk met de boten oplopend.’

Op een gravure in het boek van Richard Aldington zien wij de vier boten in de door Norman Moore beschreven volgorde op het meer varen en dank zij hem weten wij ook wie de personen zijn die op de gravure niet meer zijn dan kleine gezichtsloze poppetjes met hoge hoeden op. Tussen de talloze

[p. 202]

mensen die meelopend op de oever de curieuze begrafenisstoet volgen naar de laatste rustplaats van Charles Waterton zien wij een man, enigszins voorover gebogen, wat apart lopen, gevolgd door een hond. Misschien een stroper, die de Squire een goed hart toedroeg? De graveur bevestigt wat de schoonzusters van de Squire Mrs. Byrne mededeelden: een enorme groep vogels volgt de stoet, een groep die voortdurend groeit om ten slotte de hemel geheel te verduisteren als de stoet haar bestemming bereikt heeft.

15.04 uur, tijdens een zachte motregen die de stad het aanzien geeft van een oud journaal, schrijf ik een gedicht (alweer):

de stad staat wit te trillen
de geluidsbanden lopen, precies
op tijd glijdt een vliegtuig in beeld
verschijn jij eindelijk
op mijn netvlies in de
vertrouwde vleeskleurige spiegel

Een uur later ontdek ik in Teds kamer een rood notitieboekje.