28 juni
Voor de vierde keer La passion de Jeanne d'Arc van Dreyer gezien. Het blijft een van de weinige films die kan wedijveren met de litteratuur. De manier waarop de koppen als het ware het beeld in drijven, je weet nooit van waar. Je beseft dan opeens dat je anderhalf uur in volkomen stilte hebt gezeten, dat je niets gemist hebt: hoeveel de film door het geluid van haar purisme is afgebracht.
Dreyer heeft een mythe, geen werkelijkheid verfilmd. En dat in die tijd! Hij is in zijn stilering verder gegaan dan de meesten nu zouden durven. Jeanne d'Arc is geen persoonlijkheid, maar een symbool, een verfilmd symbool bijna want tenslotte blijft het een Franse juffrouw met een mond die precies lijkt op die van een Londens fotomodelletje.
Auteursrechtelijk beschermd