De dood van een regisseur

1824 Bezoek aan de Verenigde Staten

Voor het eerst vinden wij hier een aanwijzing in de geschriften van de Squire dat hij niet geheel ongevoelig was voor het Vrouwelijk Schoon. ‘Words can hardly do justice to the unaffected ease and elegance of the American ladies who visit the falls of Niagara.’ Tijdens dezelfde tocht verstuikte de Squire zijn enkel. Hij herinnerde zich dat de beste remedie hiertegen was om de verstuikte voet onder een pomp te houden, maar omdat er op dat moment geen pomp doch wel de Niagara waterval in de buurt was, trok Waterton de voor hem voor de hand liggende conclusie: ‘Terwijl ik mijn voet onder de waterval hield probeerde ik na te denken over het immense verschil tussen een gewone pomp en deze enorme cascade van Moeder Natuur en over het effect dat deze op mijn verstuikte enkel zou kunnen hebben; maar de grootsheid van het onderwerp was té overweldigend. Ik zag mij genoodzaakt het op te geven.’

Wat de American Ladies betreft, er bereikte de Squire een wat ongebruikelijk huwelijksaanzoek, namelijk per gedicht in de krant. Dit gedicht bevatte een p.s. dat als volgt luidde:

Should my letter not miscarry
And you feel inclined to marry,
Then let your answer duly be
In Morning Post, the which I see.
A woman's mind it is well known
Is always in the postscript shown.

De Squire schreef de volgende morgen het volgende gedicht als antwoord. Ook dit werd in de Morning Post gepubliceerd, wat

[p. 191]

trouwens een reuze interessant blad geweest moet zijn.

Lady! Did a soul poetic

Great as thine my muse inspire,

I would strive in strain pathetic

Soft and sweet to touch the lyre.

But in distant climes by roving,

And by oceans tempest-tost,

Every pleasing, plaintive, moving

And harmonious sound I've lost.

Grieved am I, my fair Ignota,

Woful tidings to impart,

Ere the charming lines you wrote, a

Nymph had shot me through the heart!

Re-al or imaginary

Still, Ignota, prized by me

Are thy lines - and long shall tarry

Thoughts within my breast of thee.

Did I know but where to send it,

A small offering I would make,

This request should then attend it:

‘Keep it for the Wanderer's sake’.

Al liep deze zeer poëtische romance op niets uit, in 1829 trad de Squire in het huwelijk. Hoe vreemd de opvattingen van de Squire wat vrouwen betreft wel waren, blijkt uit het feit dat hij in 1829 een belofte nakwam die hij zeventien jaar eerder in Brits Guyana gedaan had toen hij als peetoom de ouders van de toen nog heel kleine Anne Edmonstone beloofde haar te zullen huwen. Over de precieze verhouding tussen Waterton en Anne is weinig bekend, maar zijn liefde moet al even buitenissig geweest zijn als de rest van zijn daden. Op 11 mei 1829 trouwde het paar op de ongebruikelijke tijd van 4 uur 's morgens in de kapel van een Carmelietenklooster in Brugge. Een jaar later werd hun zoon geboren. Anne overleed in het

[p. 192]

kraambed. Vanaf die tijd sliep Waterton nooit meer in bed maar op de grond gewikkeld in een Italiaanse legerdeken, het hoofd rustend op een blok hout waarin, naar Indiaans voorbeeld, de vorm van zijn hoofd was uitgespaard.

Ik heb het raam opengezet. De regen tikt op het golfijzeren dak van de fietsenstalling aan de overkant. Soms jaagt een windvlaag de vitrage naar binnen en dwarrelt er een papier op de grond. De rook van mijn sigaret wordt direct uit elkaar geslagen. Schuin aan de overkant brandt licht achter een raam. Alle andere ramen in de straat, die ik van hieruit kan zien, zijn donker. Nu pas valt me op hoe ik aan het geluid van vogels gehecht ben geraakt. Ik mis ze. Het is op de regen na doodstil. Morgen begint de zware, laatste, maar heerlijke opgave. Spa zweeft al op mijn netvlies als ik mijn ogen sluit. Voor mij op tafel liggen de kaarten, de folders waarin de prijzen van voeten modderbaden worden vermeld. Wij zullen ons in het badhuis opsluiten, Eve, en liggend in het genezende water zal ik je bezitten.

Naast mij zitten ze weer te kaarten. Ze zijn met meer dan ooit en ze praten luider dan ooit. Ze negeren me niet alleen, ze zijn me bewust aan het pesten. Eerst stond de tafel waaraan ze pokerden aan het andere eind van de kamer, maar Ted heeft hem nu tegen de wand die zijn kamer van de mijne scheidt geschoven. Ik hoor ze bieden, iemand met zijn vuist op tafel slaan, de vette lach van Wynston Feldman. Dan sta ik op en sluit het raam. Ik hoor nog lang het ratelen van hun dobbelstenen op het tafelblad. Ik neem het ze niet eens kwalijk, kleine stervelingen die hun geluk beproeven. Ik kijk naar mijn schrijvende hand en glimlach.