waar men eenvoudig niet langs kan kijken. Zij heet Diny heeft zij ons de eerste dag al in vol vertrouwen laten weten. Ze richt zich meestal babbelend tot mij omdat de anderen te moe zijn of te duidelijk ongeïnteresseerd in een ‘gewoon’ mens. Ze komt vriendelijk knikkend naderbij en neemt tegenover mij plaats. Ze vraagt waar de anderen zijn. Ik haal mijn schouders op terwijl ik het laatste stukje ei uit het kapje op mijn bord pel.
‘Het regent.’
‘Ja vandaar denk ik, ze liggen nog in bed.’
‘U moet me toch eens vertellen, wat voor een film wordt het?’
‘Een soort avonturenfilm.’
‘Cowboys?’
‘Nee, geen cowboys.’
‘Die grote vrouw, wat speelt die?’
‘Die Italiaans spreekt, bedoelt u die?... Zij is, ja wat zal ik zeggen, zij speelt een soort natuurmeisje.’
‘Zoiets als Brigitte Bardot?’
‘Mmm...’
‘En wat gebeurt er hier precies. Ik heb gehoord dat ze op het meer willen filmen.’
‘Ja, dat is zo, maar het ziet er niet naar uit dat we vandaag iets kunnen doen.’
‘Maar wat is het verhaal dan.’
‘U bent wel nieuwsgierig.’
‘Dat brengt mijn vak met zich mee.’
‘Nou goed dan: een man is op de vlucht en komt ten slotte op een eiland terecht waar hij een meisje ontmoet met wie hij gelukkig wordt tot ook dat weer niet doorgaat.’
‘Heeft hij iemand vermoord?’
‘Ja, hij heeft iemand vermoord ook.’
Ze zucht en steunt haar enorme gezicht op haar mollige handen waar welgeteld zes ringen aan schitteren. Jaja, knikt ze, zo is het leven. Dan staat ze op want Ted daalt met veel lawaai de trap af, zijn elektrisch scheerapparaat in zijn hand.
‘Ha madam, is er hier ergens een stopcontact, het mijne doet het niet.’
Ze wijst achter de tapkast en loopt met Ted mee om het hem te wijzen. Ze belooft onmiddellijk naar het stopcontact op zijn
Auteursrechtelijk beschermd