De dood van een regisseur

8 juli

Ze is teruggekomen, zoals een foto in het ontwikkelbad langzaam opdoemt. Ik ben niet naar de studio gegaan, maar heb in de hall zitten wachten tot zij van haar kamer (nu op een heel andere verdieping dan de mijne) naar beneden kwam. Het duurde lang. Een hulpportier stofte de bladeren van de palm af, een voor een, en viste peukjes uit de grote aarden pot. Eindelijk kwam ze de trap af, in een witte jurk met een geel truitje en gele kousen. Ze had een witte band in haar haar. Ze liep naar de balie en vroeg aan de portier of er nog post voor haar was, knikte naar mij en liep toen door de dubbele glazen deuren het hotel uit. Ik stond op en volgde haar. Een vrouw volgen is moeilijk. De meeste mannen lopen doelbewust door een stad, op weg ergens naar toe, maar vrouwen laten zich voortdurend door bijzaken op zijpaden leiden; blijven voor etalages staan waarin zij iets zien dat hun aandacht trekt, of steken abrupt een straat over, draaien hun hoofd om of blijven plotseling staan om iets uit hun tasje te halen. Daarom moest ik soms in portieken springen of achter een boom om niet door jou gezien te worden, want je mocht me nog niet zien, nog niet! Het was druk op straat en nu we het centrum naderden werd het volgen steeds moeilijker, verdween zij voortdurend achter ruggen van anderen en moest ik mij soms gevaarlijk dichtbij haar wagen om haar niet te verliezen. Ik zag hoe mannen bleven staan

[p. 140]

en naar haar omkeken. Ik dwaalde met haar door een groot warenhuis en zag hoe zij een paar nylons kocht, een flesje nagellak, hoe zij in het vak ‘Amerikaanse zangers’ de hoezen van grammofoonplaten bekeek en zelfs de hoestekst van een plaat helemaal las (Het was in de tijd dat Frank Sinatra's roem berustte op het feit dat hij de jongeman was waartegen miljoenen teenagers gilden, iedere keer wanneer hij optrad of zijn stem in een song verhief. Hij was ‘Frankie Boy’, hij was ‘The Voice.’ En als je niet tot de gillers behoorde, dan lachte je misschien om de conferenciers die grapjes maakten in de trant dat Sinatra zo mager was dat hij achter de band moest staan zingen om niet weggeblazen te worden. Natuurlijk waren er ook een paar echte muziekliefhebbers, die aanvoelden dat Sinatra een aardig stukje stond weg te zingen.

Welnu, de tijden veranderden. De gillers verdwenen gillend in andere richtingen. Of misschien groeiden ze gewoon op. Conferenciers vonden andere doelwitten voor hun humor. Of misschien werd Sinatra gewoon wat dikker. Alleen de muziekliefhebbers luisterden nog steeds naar zijn liedjes. Sinatra stond niet meer als nummer één genoteerd. Er was iets gebeurd. Of liever, er gebeurde niets.

Toen, plotseling... wham

Het is 1954 en Frank Sinatra, niet langer alleen maar een zanger maar ook acteur schiet terug, omhoog in de top van radio, televisie en film. Dit alles in aanvulling op een grotere plaats dan ooit op het gebied van de grammofoonplatenindustrie

Billboard kondigt de resultaten van haar diskjockey-poll aan.

Favoriete mannelijke zanger? Frank Sinatra!

Favoriete single? ‘Young-at-heart’ door Frank Sinatra!

Favoriete album? ‘Swing easy’ door Frank Sinatra!

Downbeat maakt de resultaten van haar populariteitspoll bekend. Mannelijke zanger nummer één? Frank Sinatra!

Zo ging het, in de polls en in de hele business. ‘Young-at-heart’ was niet alleen een hit bij de platendraaiers, het trof het publiek precies tussen oor en hart en ze kochten het nummer bij honderdduizenden. En wat het ‘Swing easy’-album betrof, het was slechts een van de twee. Het andere heette ‘Songs for

[p. 141]

young lovers’ en beiden waren bestsellers. Daarom hebben wij hier deze twee albums gecombineerd tot een long play-album, zestien zoetgevooisde Sinatrasongs.

Dit is de nieuwe Sinatra. Niet de jongeman in zijn begin twintiger jaren die de teenagers het hoofd op hol bracht. Nu is hij een jongeman van in de dertig en hij zingt voor de wereld. Hij is rijper geworden, zijn muzikaal inzicht heeft zich verdiept, zijn stem is rijker. Hij is niet meer zomaar een goede zanger die ‘Frankie Boy’ heet. Hij is een groot zanger van het lichte lied. Hij is Sinatra.

Wat Nelson Riddle betreft, die het album zo prachtig arrangeerde en dirigeerde, hij zegt: ‘Frank is een prachtige, intuïtieve zanger. Hij heeft het allemaal in zich.’

Inderdaad, hij heeft het allemaal in zich. En het komt er uit ook. En dat maakt een song tot een Sinatrasong) die ik natuurlijk kocht. Ik ging ermee naar het hokje en terwijl ik luisterde naar ‘The Girl next door’ rook ik aan de hoes, die zij zopas in haar lange smalle vingers gehad moest hebben. Ik informeerde zenuwachtig bij de verkoopster of de plaat bezorgd kon worden. Het was het eerste geschenk van de vele die ik haar zou geven. Ja, dat kon. Ik kreeg een kaartje om mijn naam op te schrijven, maar ondertekende met ‘Little boy blue’ en liet de plaat naar haar adres sturen. 's Avonds liep ik langs haar huis en hoorde ik The Voice. Het was op een zomeravond in een lange stille straat. Hier en daar hingen mensen uit de ramen. Je hoorde radio's, stemmen van kinderen en toen opeens, terwijl ik langzaam langs liep en schuin naar boven keek, hoorde ik de stem van Frankie. De volgende dag stuurde ik haar een boeket rozen, waarvan ik er zelf een in mijn knoopsgat stak. Ik ondertekende met Frank S. Weer liep ik die avond door de straat, hopend een glimp van haar op te vangen. Voor haar huis bleef ik staan en haalde de roos uit mijn knoopsgat. Hij was verwelkt. Ik liet hem op de stoep vallen. Aan de overkant passeerden twee agenten die naar mij keken, maar ik zag ze nauwelijks, zij waren uit een andere wereld. Ik was verliefd. Met het boxje van mijn vader fotografeerde ik haar op een ochtend, toen zij tussen mannen met hoeden en regenjassen stond te wachten op de tramhalte. Ik liet de foto uitvergroten en knipte haar los uit de werkelijkheid van regenjassen en akten-

[p. 142]

tassen. Ten slotte had ik alle omwegen, bijpaden bewandeld behalve de hoofdweg, die naar haar huisdeur leidde, een keurig onderhouden bruine deur met schuin op de deurpost het naambordje en een klein glazen belknopje dat ik op de avond van de 24e juni indrukte.