De dood van een regisseur

7 juli

Gelukkig is zij weggegaan, heeft zij de vale ochtend niet afgewacht, waarin de huid plotseling hard en schilferig is en zelfs de geliefdste man of vrouw gele slaapkorstjes in de ooghoeken heeft, strepen van het verfomfaaide laken op zijn of haar huid. Overal naast mijn bed liggen stukken van mijn manuscript.

Ik sta op, schuif het gordijn open en kijk vanachter de vitrage naar buiten, over de muur op de binnenplaats van de fabriek

[p. 137]

waar de arbeiders van hun fietsen stappen en ze met een hand voortduwend in de fietsenrekken onder het golfijzeren dak rijden. Sommige mannen hebben kranten bij zich. Het zijn waarschijnlijk sportkranten want het is maandag. Dan zie ik opeens de hond ook. Eerst loopt hij snel langs de muur, keert dan terug, doet zijn behoefte ter hoogte van het woord een in de op de muur gekalkte leuze europa een en steekt daarna aarzelend, vlak voor een fietser de straat over en verdwijnt tussen twee huizen uit mijn gezichtsveld. Ik ril, naakt in mijn kale kamer.

2e complex, scène 7

Een jongeman met varkensoogjes en een knevel die bezig is dode vliegen op een vliegenvanger te plakken. Zo nu en dan plakken zijn vingers aan het gegomde papier vast. De vliegen haalt hij uit een klein wit doosje waarop in blauwe letters ‘aardbeien’ staat. Aan de rozerode vlekken aan de binnenkant van het doosje is te zien dat die er inderdaad in gezeten hebben.

Twee belichters die aan een wankel tafeltje het Advertentiespel zitten te spelen:

Wegens plaatsgebrek te koop: Een opklapbed met aanhangwagen. Wegens waterschade te koop: Een partij poppen-

[p. 138]

ogen tegen beloning terug te bezorgen. Uit voorraad leverbaar: Een nette dienstbode in het bezit van hengels. Direct over te nemen: Een net gedragen kostuum met fietsbel. Weggelopen: Een snelle jeep in vier kleuren. Grote seizoenopruiming van: Een feestneus met snor op luchtbanden.

[p. 139]

In de kantine zit Adolf Hitler, maar vreselijk dik geworden. Floyd Bachman, die niet veel ouder zal zijn dan Feldman, heeft de strijd tegen het verval definitief verloren terwijl Feldman, met zijn sterke wil en ambitie zijn vlees nog bij elkaar weet te houden, al leeft hij in alle opzichten onmatig. Zo nu en dan wrijft Bachman onwennig over het opgeplakte bijna vierkante snorretje. De haarpiek op zijn voorhoofd zit met houtlijm vastgeplakt.

Het luik in de winkel dat niet open wil. Ik help mee het luik dat naar Eline leidt te openen, dat slechts uitkomt op een donker gat waarin een keukentrap staat.