De dood van een regisseur

26 juni, 's avonds
Hotel Excelsior
London

Vanmiddag om vijf uur op het vliegveld van Londen geland. Twee uur later in het hotel, waar ik mijn kamer tussen die van de rest van de acteurs en het camerapersoneel op de tweede verdieping heb.

Hotel Excelsior is een ouderwets Engels hotel. De grote trap die van de balie naar de hotelkamers leidt (de rammelende lift is zoals in alle romans die zich in dit soort hotels afspelen defect) wordt behalve door een portier met een lange blauwe jas bewaakt door twee marmeren leeuwen met koperen ringen door de neus, voor de maker van deze beelden een zeker teken van authentieke primitiviteit. De Indiase gong in de hal, waarop bij het begin van ontbijt, lunch en diner geslagen wordt, is nog een erfenis uit het koloniale tijdperk, net zoals vele van de vaste gasten: de witte snorren, aan de randen aangetast door nicotine, de pigmentvlekken op de handen vol uitstaande blauwe aderen, het woord ‘punch’. Op de enorme rubbermat die voor de ingang van het hotel ligt staat als je binnenkomt ‘welcome’ en als je eruit gaat ‘thank you’.

Ik heb de hele avond weggezakt in een van de oeroude maar comfortabele fauteuils in de lounge tussen de acteurs in gezeten. Ileana Avanti werd een groot deel van de avond aan mijn oog onttrokken door een palm in een met groen crêpepapier omwikkelde pot. Maar wat zij zei heb ik gehoord. Acteurs fascineren mij en tegelijkertijd stoten ze mij af door hun weergaloze stupiditeit. Het aplomb waarmee ze hun derderangs gedachten, die ze meestal nog van horen zeggen hebben, uitspreken!

[p. 43]

En toch weet je, dat zo'n man of vrouw zich straks zal laten opladen en tot een prestatie kan komen die je ontroert.

Om bij de onzichtbare Ileana te beginnen. Zij heeft alle eigenschappen om een sexbom te kunnen zijn. Brede heupen, grote borsten, lange benen en boven op een lange nek, die vanavond extra mooi uitkomt door de lage hals van haar eenvoudige gele jurk, een hoofd dat in volstrekte tegenstelling tot dit beeld staat: lang en smal met sluik daaromheen gedrapeerd halflang zwart haar, grote wat hysterische ogen, nog geaccentueerd door de naar boven getrokken wenkbrauwen. Lange exotische oorhangers (rood) en een wat platte, ordinaire mond met lichtelijk bollende lippen completeren het beeld van een vrouw voor wie sex het belangrijkste is wat er bestaat. Bryan is in druk gesprek met haar gewikkeld.

Bryan is een acteur die eigenlijk geen gezicht heeft, maar in The Stitches bewezen heeft er wel een op te kunnen zetten en zelfs waar te kunnen maken een bezetene te zijn, vervolgd door een waanidee, en dat is als ik het begrepen heb ook nu weer zijn rol. Hij is rustig, houdt zijn hoofd meestal wat scheef, als een spreeuw, al heeft hij niet het gespierde slanke figuur dat bij dat beeld past. Met een grote lichtpaarse hoed op zit naast Bryan, en in gesprek met de bebaarde cameraman Victor Stevens, Vicky Waterhouse. Ook zij is wat je een sexbom zou kunnen noemen, maar een minder intrigerende uitgave van het type dan Ileana. Ik denk dat ze uit een klein Engels dorpje komt waar ze al vanaf haar twaalfde strakke truitjes droeg omdat ze toen al wist wat daarmee te bereiken viel. Zo'n meisje dat spiekbriefjes onder haar rok verborg. De derde vrouw in het gezelschap wijkt in alle opzichten van de twee anderen af (nieuwe alinea, nieuwe alinea).

Zij heet Eve Dodgers. Ze is veel kleiner van stuk dan de anderen, en beslist niet mooi. Het enig opvallend mooie zijn haar lange handen, waarvan de vingernagels afgebeten zijn. Zij heeft kortgeknipt blond haar en kijkt met grote blauwe ogen verwonderd en verwilderd rond. Ze ontwijkt je blik als je haar aankijkt. Ze rookt veel en is gekleed in onopvallende witte jeans en een bloesje. Naast mij zit Floyd Bachman, een al wat oudere Engelse acteur die gespecialiseerd is in komische karakterrolletjes. Hij heeft me al drie keer gevraagd waar de

[p. 44]

film over gaat. Ik antwoord dat het een komedie wordt. Hij is gerustgesteld en gaat tevreden door sigareas op zijn pak te morsen en tegen niemand in het bijzonder over zijn rollen uit het verleden te vertellen, terwijl hij zo nu en dan met zijn linkermondhoek trekt, een hardnekkig overblijfsel uit een van zijn creaties. De regisseur Wynston Feldman die in deze film een rol zal spelen als acteur komt pas over een dag of vier in de studio.

Een van de assistent-cameramannen goochelt met sigaretten: laat ze uit zijn oor of uit de hals van zijn overhemd komen. Ergens in een hoek staat een ook al antiek televisietoestel. Niemand kijkt naar de film (een zeilboot draait schuin op het water liggend om een boei heen - close-up van een meeuw - het lachende met zwierend haar omgeven hoofd van een meisje dat zich aan de mast vasthoudt). Bryan staat op en komt naar mij toe. Hij gaat op de rand van mijn fauteuil zitten en legt een arm op de rugleuning, een vertrouwelijk gebaar waardoor tegelijkertijd zijn positie op de stoelleuning verstevigd wordt.

‘Weet je al iets?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Heeft hij jou het script nog niet gegeven?’

‘Ik weet nergens van. Ik weet net zo weinig als jij, niets.’

‘Hij zegt dat het nog niet af is... dat hij niet met een vast script werkt.’

‘Je hebt toch de kranten gelezen, de interviews.’

‘Bryan Miller als Achilles...’

‘Door Cupido in zijn hiel geschoten.’

‘Maar ik weet niet eens met wie.’

Hij fluistert: ‘ik hoop maar met Ileana,’ en nog zachter voegt hij daar aan toe, ‘met die andere heb ik een verhouding gehad.’ Zijn gezicht raakt bijna het mijne. Hij ruikt naar aftershave lotion.

‘Met Eve?’

‘Nee, met Vicky. Ze was toen op de Actors School, het is al weer jaren geleden. Nu doet ze strip-tease; verdient goed.’