Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een vertelling uit het Drentsche boerenleven

XXI.

Vredige uren vol liefde en geluk vullen de sombere winterdagen voor Wiecher en Roelfien met gouden schijn. Niets is er, dat hen herinnert aan den strijd die er vooraf ging. Mochten voor Roelfien de weken vóór haar huwelijk soms twijfel en bekommernis hebben gebracht, als zij dacht aan de kloof tusschen Wiecher en zijn ouders, waarvan zij de oorzaak was, nu eenmaal het huwelijk voltrokken is, glijdt haar leven stil voort op den stroom van haar groot geluk. Wiecher, en haar liefde voor hem, vullen haar leven en denken zoo geheel, dat verleden en toekomst zich in het heden verliezen. Voor Wiecher, die vast vertrouwt op een verzoening met zijn ouders, is het leven in het huis van zijn schoonouders als een aangename tusschenperiode. Als daar straks een kleinkind zal wezen, dan zien de oogen van de grootouders anders, dan die van vader en moeder. Daar verwacht hij wonderen van. Voor dat er weer een herfst komt, is alles al lang weer in orde. O, en als het een kleinzoon mocht zijn, dan is er geen twijfel meer aan, dan zullen zijn ouders zich met hem verheugen. Jammer, dat de naam aan vader Rieks toekomt en het geen Harm kan zijn. Dat zou inbreuk wezen op het oude gebruik. Maar ‘Rieks is 'n beste kerel’, de naam is goed genoeg en wie weet, of hij zelf niet zal zeggen: ‘Geeft hum je vaoders naom’. Dan... ja, dan zal Harm Luten komen om zijn naamgenoot te zien. Dan zal moeder Fennechien 't oude hoofd over 't wiegje buigen om het jonge leven te begroeten. O, als Wiecher daarover denkt, zou hij wel graag over 't hek stappen om het hun te zeggen. Maar hij zal wachten tot het zoo is. Alles lacht hem toe en voor Wiecher vloeien verleden

[p. 120]

en heden in een blijde toekomst samen. Het heeft hem geen minuut berouwd, dat hij naar Roelfien ging en als hij weer voor de keuze stond, zou hij niet aarzelen. Maar als hij beiden kan hebben, zijn vrouw en zijn ouders... En Wiecher droomt verder, zooals hij eenmaal zijn droom over Roelfien droomde. Zacht fluit hij onder zijn werk en hij ziet het alles voor zich, gelijk eenmaal zijn huwelijk met Roelfien. Hoe blijde heeft hij het gedroomd het groote ‘wasschup’ met al wat daarbij hoort. Hoe heftig was zijn strijd, vóór zijn besluit, hoe vast is hij zijn weg gegaan daarna. Zag hij toen geen hinderpalen, ook nu lijkt hem alles vanzelfsprekend en gemakkelijk. Niet haasten, wachten tot de tijd daar is en dan komt alles terecht.

Nog een goede week dan is 't Kerstmis. De tijd gaat snel, voor wie gelukkig is, veel te snel. Even nog en 'n jaar is voorbij. En 't nieuwe jaar ziet hij hoopvol tegen.

's Avonds loopt Sina even aan. Wiecher plaagt haar. Men heeft haar in zoo lang niet gezien. Weet ze 't huis niet meer te vinden, of mag ze niet alleen uit van Jan, als die niet met haar kan gaan.

Sina lacht even, maar 't gaat niet van harte, dan zegt ze: ‘Jan Gerken mien ij, daor heb ik niks met an de pet. Die mot eerst veur 'n stuver koeraosie haolen en as hie die dan koft hef, dan is 't krek te laot.’

‘En ik daacht, dat wij in d' Meitied wasschup kregen, zin ik daor dan hiel'ndal mis met?’

‘As ij Jan Gerken as brudegom zien wilt, dan moe'j 'n aner wicht opzueken. Ik schaf mij d'r of.’

‘'t Is toch een goeie jong,’ zegt Wiecher.

‘Dat kan wal weez'n; en schaop is ok goed, maor daor kun ij niet met op scheuvels gaon.’

‘Maor doe huefst er niet met op scheuvels.’

‘Zoo niet?’ vraagt Sina ‘mij dunkt aaltied, dat 't er veul van hef. As 't ies mooi is en helder weer, dan giet wal met 'n hakkenkruk as ij de wind maor achter

[p. 121]

hebt. Maor as de wind dreijt, of d'r mekeert wat an 't ies, dan val ij en as d'r dan in je trekker gien moed zit, dan kom ij niet veuroet.’

Wiecher kijkt haar aan en Rieks zegt: ‘Sinao hef zun groot ongeliek niet. Veul zit er niet bij Gerken zienent en ien die niet van anpakken wet, daor gao ij niet gemakliek met deur 't leev'n. En 't komt aal daog weer.’

‘Maor now 'n aner praotien. Wil ij Sunt Steffen je peerd wal an oes Lamert doen? Hie wil geern met, maor wij hebt gien geschikt peerd.’

‘Dat mot Wiecher maor zekgen, ik zin gien boer.’

‘Ik mag 't wal liên,’ zegt Wiecher, ‘maor as 't glad meug wodden, dan mot hie op scharp.’

‘Daor zul wij wal veur zörgen, as Lamert hum met hebb'n mag.’

Na nog een poosje praten gaat Sina weg. Roelfien doet een doek om en brengt haar een eindje. Samen Samen bespreken ze de moeilijkheden van Sina, die het treuzelen van Jan Gerken dwars zit.

‘'n Half jaor achter ien antikken, aner jongs d'r bij weg holl'n en dan nog niet weet'n wat ij wilt, daor mot 'n enn an komm'n. Dat ik hum niet liên mag, wi'k niet zekgen, maor niet zóó, dat ik er niet um kan. Ik kan jongs genogt krieg'n.’

‘As 't hum zoo loopen laoten kaanst,’ zegt Roelfien, ‘dan is 't de rechte ok niet. Ik kun Wiecher zoo maor niet missen.’

‘Dat is ok 'n hiel aner kerel, die wus best wat hie wol en gung er niet um hen as de kat um de hiete brij. En dat döt Jan Gerken.’

‘Hest misschien wal geliek,’ meent Roelfien, ‘maor ik zul tot an Sunt Steffen waachten veur ik hum ofzee, met zun gelegenheid kun hie wal ies besluten.’

‘Dat weet 'k nog niet, misschien wal, maor in als

[p. 122]

geval, now gao ik hen hoes. Most mij gaauw is naokomm'n of holt Wiecher dij zoo vaast?’

‘Ik zin nargens liever as bij Wiecher, maor ik kom daorum nog wal is in je hoes,’ is 't antwoord.

Als Roelfien terug gaat, komt Wiecher haar tegen en samen gaan ze 't wegje waarlangs Wiecher zoo vaak ging om Roelfien te bezoeken en dat Roelfien zoo menigmaal naar Luten huis voerde. Geen van beiden zegt wat. Zwijgend loopen ze naar huis. 't Is koud en Roelfien trekt de doek om zich heen.

‘'t Wil nog niet bottern met Jaan en Sinao,’ zegt Roelfien na een oogenblik, ‘zie wol hum wal ofzekgen.’

‘Och, elk hef zien zwaoregheden en Jaan kun ok wal drokker weez'n, want hie krig dommet 't lit op d' neus, dat leuf ik met dij.’

‘Warom zul hie zoo laank waachten, daor is toch gien reden veur, zul ik denken.’

‘Dat is er ok niet, maor zoo is 't wal vaok, as alles van zölf giet, dan wil 't niet bottern en as er zwaoregheid is, dan wordt men drok.’

Roelfien zucht even. ‘'t Is jammer,’ zegt ze dan, ‘dat men 'n kanner soms zoo slecht begrip. Dat gef veul muite en ok veul zörg, waor mennigien um hen kun.’