wal schikken. Laot mij nog is met hum praoten. In aal' geval, maok gien roezie; 't is op aal menieren je vaoder en wij hebt al zooveul verleuren.’
Wiecher is al weer bedaard. Even slikt hij en zegt dan: ‘Goed, ik zal mij stil hollen. As ik er maor op an kan, dat ik veur 't mark weet, hoe 't er bij stiet.’
Wiecher neemt z'n kopje koffie op om het leeg te drinken, als Harm de deur in komt. Hij ziet oogenblikkelijk, dat er wat is en vraagt wat harder en norscher dan hij bedoelt: ‘Wat he'j met je beid', dat ij zoo bij 'n kanner zit te smoezen?’
‘Niks,’ zegt zijn vrouw, ‘Wiecher is an 't kovviedrinken. Wat zul d'r weez'n? Wij meugt toch wal praoten?’
Wiecher zegt niets, maar ziet zijn vader aan, die ineens uitvalt: ‘Niks... niks, of perbeert Wiecher um dij over te praoten. As ij mij dat levert, dan...’
‘Nee, vaoder, dat zal ik nooit doen. Ik heb geern, dat ij je toestemming geeft, hiel geern, maor as ij veur gien reden staot, dan zal ik 't wal weet'n.’
‘Wat wollen ij dan, of wollen ij de kop opsteken?’
‘Ik zin darteg jaor, vaoder, as 't mot kan ik zunner je trouwen... as 't mot,’ zegt hij zacht.
‘En ik zeg je, dat hier gien keutersdochter in hoes komp. As ij trouwen wilt, best, maor met jow's geliek. Dan kun ij en boerendochter nemen. IJ de riekste boerenzeun in 't kaspel ij trouwt gien dochter van 'n keuterboer, al is die dan niet arm.’
‘Vaoder,’ roept Wiecher, ‘vaoder, bedenk wast zegst. Zekg niet wat, dat dij laoter spiet. Ik kan niet terukg, dat zul gemien weez'n, maor ij kunt je bedenken en dat, vaoder, dat wol ik geern. Vaoder... ik kan niet van Roelfien ofzien.’
‘Dan moe'j 't zölf maor weet'n; dan heb wij of daon met 'n kanner. Ik zin hier baos zoolang ik er zin en daor zul ij je naor schikken.’
Wiecher wordt wit en zijn anders zoo zachte,
Auteursrecht onbekend