Twee Rijnlandsche novellen

IV. Othilie Schmetterling

't Heeft iets eigenaardigs zulke pensionsvereeniging, door de meest verschillende redenen samengebracht, van personen uit verschillende landstreken, die elkaar niet kennen, een week of twee vriendschappelijk te zamen doorbrengen, en ten laatste scheiden zonder soms nog ooit elkanders naam te hooren.

De gnädige Frau en hare niet minder gnädige maar even leelijke zuster, twee verneutelde tantjes, hadden, met breikous en bril, Silezië verlaten wegens de gezondheid van Freiherr Dietrich, zwaarlijvigen twee en twintiger, met dikken kop en uitpuilende oogen, die er zoo sterk uitzag als drie, en gezondheid te koop had voor tien.

In hunne oogen scheen die jongen zwak en bleek, mager en uitgeteerd, en alhoewel de eene het voor de andere verzweeg, bewaarden zij ieder voor zich de stille over-

[p. 23]

tuiging, dat hun neef ontwijfelbare kenteekens van waterzucht opleverde. De droge lucht van Honnef moest hem dus goed doen.

Aan Frau Gerichtsratin was kalmte en rust voorgeschreven, en zij kwam die te Honnef zoeken, waarschijnlijk omdat zij zich te Remsberg te veel bemoeide met de processen, over welke haar man te vonnissen had.

Sedert zes maanden lag het hart van Frau Stuyp in rouw gedompeld en waren hare leden in 't zwart gehuld. - Zij betreurde een vroeg ontslapen echtgenoot, die haar zes kinderen en weinig fortuin nagelaten had. - De nog jeugdige weduwe wilde op reis verstrooiing vinden voor hare bekommeringen en haar wee.

Fräulein Othilie zocht ook troost en wel voor eene ongelukkige liefde - zij had dit jaar niet minder dan drie intrigues gehad. De laatste met een Russischen baron was slecht uitgevallen, en zij trachtte hare harteleed te vergeten door verandering van lucht, ezelrijden, bergbeklimmen, billard spelen, vlinders vangen en romances zingen. Vriend Edward had zij aanstonds binnengepalmd, en ik zag het oogenblik komen, dat hij in hare handen een zesde middel ging worden tot verstrooiing en troost.

Bij het avondeten zat hij reeds aan hare zijde, terwijl mij de jeugdige weduwe - allerliefst vrouwtje, maar zes kleintjes - ten deele viel. - De twee gnädige Frauen omringden hun neef. - Aan 't hoofd der tafel plaatste zich een bejaard heer met verstandige oogen en rosse bakkebaarden, die bleek een professor uit Berlijn te zijn, en met wien Frau Gerichtsratin aanstonds aan 't philosopheeren viel, terwijl zich recht over mij eene veertigjarige dame nederliet.

Tot beroep, werd die dame gewaand romans te schrijven, waarvan nooit een het licht zag, - als persoon droeg zij

[p. 24]

een groenen bril en wijduitgesneden kleederen. Daar wij haren naam niet kenden en haren naakten hals wel wat verouderd en verdord vonden, doopten wij haar ‘de Dorre Rots’.

De Dorre Rots hield zich meestal verscholen op een kamertje van de derde verdieping, was niet te vinden dan op de eenzaamste wandelingen, en nam aan het maatschappelijk leven minder deel.

Fräulein Othilie voerde het hooge woord aan tafel.

‘'t Pension is maar treurig en 't gezelschap weinig levendig,’ riep zij luid over den disch heen, zonder er zich aan te storen, hoe weinig vleiend het compliment voor het gezelschap uitviel.

‘Wij leven hier als in een klooster.

‘Men kan zelfs geen cavalier vinden, om uit te rijden of een partner om een partijtje billard te spelen. De eenige jonge heer, die hier leeft, is zwak en lijdend en mag geene emoties hebben’ en zij stopte haren lachenden mond achter de blankste hand, welke ooit eene vrouw heeft kunnen toonen.

De twee tantjes wierpen haar eenen blik van haat en minachting toe. - 't Was klaar, dat Othilie het op hunnen Dietrich gemunt had - maar daar was geen vrees voor - Neef Freiherr zat onbeweeglijk côteletten met Kartoffelsalat en Pfannkuchen te eten en ledigde eene geduchte flesch Braunberger.

De zusterkens verloren hem intusschen niet uit het oog. - Met angstvolle bezorgdheid volgden zij elke beweging, en maten elk stukje af, dat hij naar zijn mond bracht.

‘Gnädige Schwester,’ zei de eene, ‘indien ik het u mag vragen zonder u te verontrusten, vindt U niet, dat onze liebe Dietrich er van daag bleeker uitziet dan de vorige dagen?’

[p. 25]

- ‘Ik deed mij juist dezelfde vraag gnädige Schwester,’ antwoordde de andere, ‘zou de wandeling niet wat lang voor hem geweest zijn?’

‘Indien ik zoo vrij mag wezen,’ hernam de eerste, na driemaal het hoofd geschud te hebben, ‘schijnt het U niet, dat onze liebe Dietrich te snel eet? Zouden we hem niet, zonder hem te ontstellen, durven verzoeken zijn eetlust een weinig in te toomen?’

De dikke baron had intusschen zijn tweede Kalbsbraten verslonden, en bleef even roerloos alsof er over hem niet gesproken werd.

Juffer Othilie pinkte tegen ons, trok de schouders op, en scheen ons te vragen, wat men om de liefde Gods met zulk een man aanvangen kon.

‘Ik ben intusschen tevreden,’ ging zij voort, de conversatie weder opnemend, ‘dat wij in de nieuwe gasten versterking gekregen hebben’ - wij meenden hier te moeten buigen - ‘en dat wij ditmaal de meerderheid voor Godesberg zullen behalen. Ten minste als de heeren Belgen met ons stemmen.’

Wij vroegen niet beter dan voor Fräulein Othilie onze stem, meer nog, ons leven te geven, maar moesten bekennen, dat wij niet begrepen, waartoe onze stem haar van eenig nut kon wezen.

‘Zoo?’ hernam zij, ‘welnu! 't is de regel van 't pension, dat wij alle donderdagen een uitstapje maken in groot gezelschap, naar 't een of ander punt, dat bij stemming bepaald wordt. Tot hiertoe waren het altijd wilde bergen rotspartijen, die de overhand behaalden. Ik hoop wel, dat de beschaafde wereld ook eindelijk haar beurt zal krijgen,’ en de jeugdige Neuwiederin gaf ons eene geestdriftige beschrijving van Godesberg, waar de financieele aristocratie van Keulen, Elberfeld en Crefeld hare

[p. 26]

villa's heeft, de dames driemaal daags van toilet veranderen, de rijkste equipages gedurig over en weer rollen; maar waar vooral de Pruisische officiers partijtjes houden, en de studenten uit Bonn bowlen Rijnwijn komen drinken.

Voor een uitstapje naar dit stadje wilde Fräulein Othilie ons doen stemmen.

Wie zou het haar hebben kunnen weigeren? We waren aanstonds ingelijfd bij de Godesberger partij, en beloofden vast het ontwerp Schmetterling met woord en daad te ondersteunen.

In welken hoek der wereld moet men zich gaan verschuilen, om aan verkiezingen en stemmingen te ontsnappen in onze electorale XIXe eeuw?