Twee Rijnlandsche novellen

V. Uitstapjes en ontmoetingen

In afwachting van den Donderdag maakten wij alle dagen voetreisjes door de schilderachtige dalen, en op de schoone hoogten van het Siebengebirge. We bezochten Heisterbach en zijn verwoest Benedictijnenklooster, Petersberg en zijn bedevaart, Rolandseck en zijn vervallen toren, Nonnenwerth en zijn stil zusterhuis.

Edward moest eindigen met te bekennen, dat het najaar wezenlijk prachtig mag heeten aan de boorden van den Rijn.

De storm der reizigers is voorbij. - De ezeldrijvers maken elken weg niet meer onveilig. - De bedelaars zijn niet meer daar om u met hunne kronen en keitjes het genot van elk uitzicht te bederven.

De natuur schijnt zich voor de laatste schoone dagen met al hare bekoorlijkheden te tooien. - De dauw valt met dikke droppels, die glinsteren en vonkelen in de schuinsche stralen der morgenzon. - Aan de ranken

[p. 27]

schitteren de rijpe druiven. - Uit het woud blaast u een geurige wind tegen, dien de Duitschers waldluft noemen, en die den levenslust opwekt en versterkt.

Ook de mensch schijnt meer tot genieten gestemd. Het voorgevoel van den nakenden winter geeft dubbelen prijs aan de vluchtende schoone dagen. Het hart heeft haast, het laatste genot te smaken.

Nochtans wordt dit seizoen weinig door reizigers uitgekozen. Het profanum vulgus neemt de heetste zomerweken. ‘Dan zijn de dagen het langst, en kunnen zij 't meest afdoen.’

Zulke reizigers zien veel, maar genieten weinig, en keeren huiswaarts afgetobd en afgesloofd met de vaste overtuiging, dat de Rijnlanden vooral bestaan uit brandende oevers, stofferige wegen en stikkende hôtelkamers.

Ook op onze wandelingen ontmoeten we weinig vreemdelingen.

Een troepje studenten, met hun pakje op den rug, de gekleurde pet op het hoofd, den stevigen knuppel in de hand, en het vroolijk lied op de lippen, vinden wij op eene kleine weide gelegerd, bezig met een lekker fleschje te ledigen en zij begroeten ons met een vroolijk hoerra.

Soms, in de verte, op een eenzaam punt, op een uitstekenden granietsteen ontwaren wij de Dorre Rots, waarschijnlijk in romantieke bespiegelingen verslonden. Wij slaan bescheiden een ander pad in, om hare Muze niet te verjagen.

Toeristen, niet een enkele. - Ja toch, op den toren van Rolandseck vinden wij er nog drie.

Van verre kunnen wij er maar niet uit wijs worden, wat deze zoo vlak tegen den muur staan te bewonderen. Bij 't naderen ontdekken wij, aan welke belangrijke bezigheid zij zich overleveren.

[p. 28]

Met sterke puntmessen werken zij uit al hunne kracht op het harde arduin. - Die heeren behooren tot eene bijzondere klas van reizigers - het zijn naamsnijders.

IJverige jongelingen, onverschrokken reizigers, ontzien zij noch last noch vermoeienis. Alle bergen worden door hen bestegen, alle rotsen beklommen, alle burchten geopend, alle ruïnen bezocht, alle wegen doorkruist. - Doch vraagt hen niet, wat zij gezien, gevoeld, bewonderd hebben. - Dit is hunne zaak niet. - Zij hebben gesneden, gebijteld, gegriffeld, geschilderd, geteekend.

In de boomen, op de steenen, - tegen de rotsen en de bouwvallen, - op de deuren, en de banken, - in het schors der beuken en bij den hoogsten top der bergen, - op trachiet en bazalt, - op lava en tuf, overal prijken hunne namen, woonplaats en beroep. Zoodat de nakomelingschap eens met verrukking zal vernemen dat in den jare O.H. 1867 te Arnhem een Kaasman bestond, die van zijn inkomen leefde, te Zevenbergen een Crolla-Peters ademde, die in wijn handelde en te Leiden een Zwanepoel op kamers woonde en in de rechten studeerde.

Het naamschrijven is overigens eene ziekte, die vele reizigers kwelt, niettegenstaande het spreekwoord gewaagt van namen van zotten, te vinden op pannen en potten.... en ruïnen had men er mogen bijvoegen.

Op den Drachenfels, de vergaderplaats van alle mogelijke kleinhandelaars, heeft die zucht zelfs aan een nieuwen nijverheidstak het leven geschonken.

Daar staan meisjes, die druiven verkoopen, eiken kronen vlechten en ook krijt verhuren om in de onschuldige behoefte van het naamschrijven te voorzien.

't Zou mij niet verwonderen, dat van de drie ambachten

[p. 29]

het laatste 't meest beloond wordt. Van al de menschelijke zwakheden is er geene, welker exploitatie meer winsten afwerpt dan die der ijdelheid.