Niet naar de maan gaan

23. Lichtenberg, 24 december 1954.

Mark aangekomen. Ik aangekomen. Wáár? In het aards paradijs. Mijn hemel, ik durf zelfs in het geheim niet neer te schrijven wat wij doen en hoe wij ervan genieten. Het klinkt ongeveer zo: twee rechts, twee averechts, in spin de hemel in, iene miene mutte tien pond grutten, ambrosia wat vloeit mij aan, eia mea labia, abren la puerta, in naam van de geuzen, open de poort. Geheimtaal? Zijn wij zulke huichelaars geworden? Nee, nee, dit geheim is een geheim van álle mensen. Ik weet dat iedereen deze taal verstaat, als hij tenminste het woord ‘mens’ verstaat.

Mijn vader zegt dat het een schande is de hele dag in bed te blijven liggen. En dan keer ik terug naar de taal van de gemeenschap, ik antwoord: ‘Ja, maar Mark heeft veertien uur op een schip gezeten en twee dagen in een trein. Zou jij dan niet moe zijn?’ Heimelijk denk ik: Zeker, men père, natuurlijk mijnheer de baron, wij leiden een schandelijk leven, wij zijn schandelijke en luie mensen, wij geven niets om jouw park in de winter, wij beantwoorden brieven niet, wij nemen de telefoon niet aan, wij gooien dwangbevelen in je (open) haard, we verbrassen onze tijd en ons geld, wij zijn niet nuttig en wij hebben geen taakbesef;

[p. 100]

alle psychologen en alle parapsychologen zullen gratis bevestigen dat wij onaangepast zijn en dat onze kinderen kleine, verlaten barbaren zijn; maar, goede baron, Mon Père Irrévérend, wij geloven dan ook niet in jullie gemeenschap, in jullie maatschappij, in jullie staatje en in jullie status die hier toevallig samen Lichtenberg-Limburg-Nederland heten; dat doe je immers zelf ook niet, vadertje? Adam, wo bist du denn?

Enzovoort. Ik zeg natuurlijk niets. Maar hij, mijn vader, kent mij en ik zie hem denken: Je hebt teveel van Mark geleerd, meisje.

Morgen Kerstmis. Alle jaren Kerstmis, alle jaren Pasen, alle jaren Pinksteren. Goed, maar waar blijft de Heilige Geest? Ben ik zo ongelovig? Ik herinner mij een ander jaar met Mark toen hij zei: ‘Het vlees moet woord worden.’ Ik ben geneigd te geloven dat hij in werkelijkheid wenst: ‘Het vlees moet vlees blijven, steeds meer vlees.’

Maar als ik hem dat zou zeggen zou hij onmiddellijk tegenwerpen:

‘En de aanzeggers dan? En de beroepsbidders? En de lijkgravers, de kevers en de wormen?’

Wij zouden erom lachen samen. Wij aanbidden nu Astarte, Aphrodite, Isis en Venus, wij vereren samen de Goede Godin en de Goede Aarde. Mijn vader denkt (en hij laat het merken) dat wij monsterlijke mensen zijn. Nu goed, hij leeft niet zoals wij, maar hij heeft dan ook een troost, de troost van Jubal en de Zonen van Noach. Zijn hemel en zijn aarde liggen samen op de bodem van het vat. Wanneer wij het over hem hebben, schertst Mark vaak: ‘Jouw vader, lieve, is een heerlijke man, dat weten wij wel: hij is een echte naar-de-maan-gaander, authentiek!’

‘Maar hij weet het,’ antwoord ik.

‘Natuurlijk,’ zegt Mark, ‘zij die het weten zijn de ergsten, zij zijn fanatici, zij verwijten ons hetgeen zij zelf niet doen. Zij

[p. 101]

bouwen ruimteschepen, ontsnappingsraketten; voortstuwing: alcohol of ijdelheid. Laat hen gaan. De besten keren terug. Overigens heb ik voor hen een nieuwe slogan: Escapists of the world, unite!’