Niet naar de maan gaan

21. Lichtenberg, november 1954.

Het kasteel, mijn moeder en mijn vader, Ro en Mon buiten in het park, de eerste sneeuw in Nederland, rust. Gisteren zijn wij aangekomen zonder Mark. Hij had mij en de kinderen naar het vliegveld in Palma gebracht. Van Portmany kun je in de winter niet per vliegtuig vertrekken. Je moet eerst een oude mailboot naar Palma nemen. In een vliegende storm voeren wij naar Mallorca, Mon en ik doodziek, Ro en Mark zwalkend over het hele schip van machinekamer tot brug, broodjes etend en wijn drinkend, soms een halve minuut naar ons komend om te kijken hoe ellendig wij waren. ‘Die rotzakken zijn nooit ziek, mama,’ klaagde Mon. 's Avonds op het vliegveld San Juan: regen en storm. Mark hielp ons langs de douane heen. Maar hij moest op het terras blijven staan toen wij ons inscheepten. Ik zag hem in de regen staan, een oude jas om zijn schouders, zijn gezicht nat van de druppels, zijn haren over het voorhoofd; met een driftig gebaar veegde hij ze weg. De twee motoren van de Convair sloegen aan, de oranje vlammen uit de exhaustpijpen leidden mij even af. Toen wij aan het begin van de startbaan stonden kon ik Mark niet meer zien.

‘Denk je dat papa voor zich zelf kan zorgen?’ vroeg Mon.

[p. 97]

‘Klets niet, jongetje,’ antwoordde Ro, ‘natuurlijk kan hij dat. Hij heeft trouwens Catalina om voor hem te koken.’

De loeiende motoren trokken ons naar de grijze hoogten boven Mark. Ik weet het niet. Ik heb nu al spijt dat ik hem alleen gelaten heb. Maar ik was moe en ik geef toe dat ik blij ben geweest met Marks voorstel.

‘Ga jij met de jongens naar Nederland,’ had hij gezegd, ‘ga jij maar overwinteren in Lichtenberg. Toe maar, je doet het immers graag. Ik kan dan een maand hard doorwerken. Tijd genoeg om Anatomy of a Murder van Traver te vertalen.’

‘Heb je geld?’ vroeg ik nog.

‘Anatomy betaalt voor jullie. Ik heb niets nodig.’

Ik zou hem een brief willen schrijven maar ik kan niet. Wát moet ik hem in godsnaam zeggen? Dat ik hem liefheb? Dat weet ik niet. Dat ik hem nodig heb? Dan kan wel zijn, maar ik geef het niet toe, nu niet. Dat hij maar goed moet werken? Stel je voor.

Mijn vader is dolgelukkig met Mon. Mijn moeder heeft een voorkeur voor de rakker Ro. En ik? Ik heb rust. (Mark zou zeggen - alwéér Mark maar ik hoor het hem zeggen: ‘Zeker, je hebt rust, een dodelijke rust, lieveke; de rust van alle mensen die het opgeven verder te leven.’)

Ik wil wachten, ik wil nietsdoen. Ik wil zien wie van ons tweeen gelijk heeft. Maar ik ben niet bang meer. Ik heb wél vertrouwen. Ik kan immers wachten.