Niet naar de maan gaan

19. Portmany, oktober 1953.

Marks werkkamer is een geheim terrein waar ik niet mag komen. Het is geen verbod, dat niet, het is eerder een afspraak, van zijn kant tenminste. De kamer ligt vol papier en vol lege flessen. Werken alle genieën zó, mijn zoete Mark?

Hij loopt mij nu echt wel uit de hand. Hij werkt (wanneer hij tenminste werkt) op onmogelijke uren. Bij voorkeur 's nachts. Wachtwoord voor ons allemaal: laat hem met rust. Alleen Mon mag hem storen, alleen van Mon kan hij alles hebben. Ro staat in het verdomboek. Ik ook, denk ik vaak. Soms probeer ik hem over te halen iets te doen of iets te laten, vergeefs. Hij gaat bijvoorbeeld met allerlei tuig om. Hij haalt uitschot ons huis in. Gisteren dacht ik dat ik een goed argument bij de hand had om hem op het goede pad terug te brengen. Het goede pad!

‘Een man van jouw klasse moest zich niet afgeven met schooiers,’ zei ik.

Mark: ‘Mevrouwtje, ik ben tegen klasse, dus ook tegen mijn eigen klasse.’

Ik: ‘Wat een onzin, Mark.’

[p. 94]

Mark: ‘schatteke, ik druk mij niet duidelijk uit. Ik zal het nog eens proberen. Er zijn geen klassen. Er zijn mensen en onmensen. Ik tref ze overal aan. Jouw klasse is een ontkenning van menselijkheid. Jouw klasse is de trots van een berg die zo trots is omdat hij toevallig een berg is. Hij zou zich schamen als hij maar een dal was.’

Ik (waarom ga ik tegen hem in? Waarom?): ‘Maar, Mark, iedereen die twee ogen in zijn hoofd heeft kan toch wel zien -’

Mark (snijdend): ‘Precies, je slaat de spijker op de kop. Klasse is het gebrek aan menselijk perspectief waaraan alleen de eenogigen lijden. Je moet leren de mensen met twee ogen te zien, meisje.’

Zo keert hij álles wat ik zeg tegen mij. Zo maakt hij ieder woord van mij tot een verwijt tegen mij. Er is geen hinderlaag waarin hij valt, er is geen valstrik waarin hij trapt. Vrouwelijke list? Mijn God, sóms hapt hij in het lokaas maar zelfs dát doet hij met opzet: hij vreet met het aas ook mij op. Ik leef te midden van de kannibalen.