Niet naar de maan gaan

17. Portmany, 11 november 1952.

Ik heb mijn vroegere aantekeningen nog eens doorgelezen. Ik had er alle redenen toe. Mark heeft namelijk het eerste deel van een boek voltooid: ‘Humanist van God’. Maar hij leeft zelf allesbehalve als een humanist van God. Hij schrijft honderd bladzijden van een boek, hij drinkt ook per tien pagina's een liter Fundador van Pedro Domecq. Hij praat een volle nacht met een leerling van Unamuno, maar de leerling én Mark drinken per nacht een halve krat champagne. Hij werkt inderdaad van 's morgens zeven uur tot 's middags één uur (om elf uur Jerezpauze) maar hij houdt siësta van twee tot vijf, werkt weer van zeven tot negen en zwetst van negen tot twee. Dán gaat hij - in plaats van naar mij te komen - van twee tot drie koffiedrinken, dat wil zeg-

[p. 91]

gen, koffie metrum, en God weet wáár. Wat betekent dit allemaal?

Antwoord I: De vrijheid van Portmany heeft Mark gek gemaakt.

Antwoord II: Ik begrijp niets van de vrijheid en niets van Mark.

Antwoord III: Een vrouw en twee zonen zijn voor Mark omstandigheden, maar zijn werk (abstract) is hoofdzaak!

Antwoord IV: Mark is zó teleurgesteld in de vrouw (in Eva en niet in mij) én in zijn zonen (waarom heeft hij een Kaïn en een Abel zoals alle mensen?) dat hij zijn werk en alcohol - gepretendeerde stimulans voor oprechtheid óf onoprechtheid - gebruikt als een vlucht naar de maan?

Antwoord V: Ik bedrieg Mark in de werkelijkheid van mijn leven (maar ik houd alleen van hem)?

Antwoord VI: Mark bedriegt mij (niet technisch maar tóch) en hij probeert mij te sparen.

Ik ben geneigd antwoord IV te accepteren als de waarheid. Ik zie namelijk dat ik ál mijn aantekeningen van vroeger heb geschreven alsof ik Marks advocate ben. Maar bén ik dan zijn procurator? Ik weet het niet eens. Maar om het evenwicht te herstellen zal ik in het vervolg schrijven alsof ik officier van justitie ben, prosecutor. De waarheid moet ergens een spotlight krijgen, aan het licht komen heet dat. Ja, zo heet dat.