Niet naar de maan gaan

12. Lichtenberg, einde september 1951.

Zijn eerste prozaboek is verschenen. Maar hij schrijft nog verzen, in het geheim. Ik ken hem en ik weet dus dat hij zijn latere gedichten nooit zal publiceren. Hij wil geen prins meer zijn. Hij is ontzettend bang voor de genade van het vers. Soms, wanneer hij dagenlang naar Amsterdam is, ruim ik zijn kamer op. Ik maak de volle asbakken schoon, ik breng de lege wijnflessen naar de kelder. Zijn schrijftafel verraadt nooit iets. Hij bergt zijn papieren nauwkeurig op. Hij had gisteravond laat gewerkt en hij vertrok vanmorgen vroeg naar Freiburg im Breisgau. Op zijn

[p. 82]

bureau vond ik een map met papieren. Ik schrijf een van de verzen uit de map over. Niemand zal deze verzen ooit zien. Maar ik ben er zeker van dat ik ze mag bezitten. Er waren zeker een twintigtal gedichten, maar één ervan maakte mij heel gelukkig. Het was dit vers:

Wij zaten samen onder de hemel
zoals gisteren, vandaag, als steeds
toen een kleine kudde zwarte geiten
over de heuvel sprong naar ons toe.
Het berkenbosje rekte zich reeds
nieuwsgierig om het uur dat nu
ging komen. Ik zei tegen je:
‘Jij bent de kudde en ik de herder,
wil je dat?’ Jij sprak niet een
enkel woord. Je gespte je gordel los
met het gebaar dat wel sprekend is.
En mijn ogen zagen de kudde weiden:
je rode haren, je donkere oksels,
je borsten - twee blondere dieren
met okeren koppen - je strekkende tepels;
en dan het veld van je buik, rondom
de wel van je navel, bron van de kudde;
en lager de paden die zeker en smal
naar het bekken voeren, triangel waar
kroesharige geiten grazen, driehoek
van geven en nemen; de lammeren
van dijen en benen het laatst,
o tedere zuilen onder de hemel.
Toen spraken je hart en je mond,

[p. 83]

 

je zei: ‘Waarom de kudde? Waarom

 

de veelheid? Waarom niet één?’

 

En ik: ‘Zoals de kudde der dieren,

 

geitje van mij, ben je vele en vele

 

in je verschijningen maar toch één

 

in je wezen. Ik speel wel in meervoud

 

maar enkelvoud is de heilige delta

 

van de godin.’ - ‘Neen,’ zei je, ‘neen,

 

zie, ik splijt de eenheid in tweeën,

 

ik steek twee tastende handen uit,

 

ik strek naar jou twee zoekende lippen,

 

ik stuur twee zogende dieren vooruit,

 

ik geef je vrij spel op de velden

 

tussen twee lendenen en ik spreid

 

de omheining van mijn twee benen.

 

Ik breek het bedenklijke eenvoud in delen,

 

ik wil zijn als de dieren, vele en vele;

 

neem mij als kudde, neem mij en wees jij

 

herder en heerser, meester en heer;

 

plant de stam in het dorstende dal

 

van de donkerharige kudde,

 

stoot driemaal je bloeiende staf

 

te midden der springende geiten...’

 

Toen blaatte de kudde.

Mark, vergeef mij. Ik kan niet anders. Overschrijven, dát kan ik. Van jou.