Niet naar de maan gaan

[p. 38]

5. Portmany, zelfde dag.

De kudde stormde naar de afsluithekken van het vliegveld toen de machine was geland. Ik stond op, liep even terug naar het terras en nam van een tafeltje een vergeten boeket bloemen weg. Bij de douanepost ontmoette ik haar.

‘Dag Mark.’

‘Dag Nora.’

Ik gaf haar de bloemen en zij kuste mij.

‘Wanneer wordt zij begraven, Mark?’

‘Zij is begraven, Nora!’

‘Wat zeg je?’

‘In dit land gaat alles langzaam, Nora, behalve het begraven van de doden.’

‘Ik begrijp je niet.’

‘Vanmorgen heb ik haar weggebracht.’

‘Moest dat zo, Mark?

‘Ja, de wet eist het. Vierentwintig uur. Weet je, de zon en de hitte, de vliegen en de wormen...’

‘Kunnen wij naar haar toegaan, Mark?’

‘Morgen?’

‘Nee, nu.’

‘Meen je dat: nu?’

‘Ja.’

‘Zoals je wilt, Nora.’

Wij reden in de kleine rode auto van het vliegveld naar de dodenberg van Portmany.

‘Iedereen kijkt ons na, Mark.’

‘Natuurlijk, iedereen denkt hetzelfde.’

‘Nee, Mark. Eerlijk?’

‘O ja, ik weet het. Nu al, denken ze, nu al. Na vanmorgen.

[p. 39]

Wat een zwijn.’

Nora werd kwaad.

‘Maar het is belachelijk, Mark. Ik kon...’

‘Nee, dat kon je niet. Je bent mijn moeder niet. Je ziet er niet naar uit. Trouwens, je leeftijd heeft er niets mee te maken. Je bent hier niet in de prettige beschaafde lage landen aan de zee, je bent niet eens in Europa. Portmany is Afrika. Al was je tachtig, zie je?’

‘Had ik niet moeten komen?’

Met een ruk keerde ik mij naar haar toe. De wagen slingerde over de gele straatweg.

‘Praat geen onzin, Nora. Je moest komen.’

‘Nee.’

‘Ja. Ik heb je nodig.’

‘Minder dan ooit, Mark.’

‘Meer dan ooit, Nora.’

‘Nee, nee, nee.’

Ik stopte de wagen aan de rand van de weg. Mijn handen grepen haar schouders, ik schreeuwde bijna: ‘Niet bang zijn, Nora, niet bang zijn. Laten wij in elk geval geen komedie spelen, wij niet.’

Nora legde haar bloemen in de nis van het graf. Zij las het inschrift in de steen en zij keek naar mij. Ik deed alsof ik het niet merkte. Toen wij eindelijk naar huis reden, vroeg zij:

‘Heb je gehuild, Mark?’

‘Nee.’

‘Wilde je niet?’

‘Nee, ik wilde niet.’

‘Vroeger wilde je het wel, vroeger kon je het nog.’

‘Ja, vroeger... Tranen losten alles op, tranen spoelden alles weg.’

[p. 40]

‘Het heilige zelfbeklag?’

‘Dat was het. Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer.’

‘Waar breng je me heen?’

‘Naar mijn huis onder de palmen.’

‘Zijn je jongens thuis?’

‘Ik weet het niet, Nora.’

‘Weet je dat niet?’

‘Ik heb ze niet meer gezien sinds eergisteren.’

‘Mark!’

‘Vergeef me, Nora. Ik weet het niet zeker, maar ze zullen wel bij Manolo en Rosario zijn. Daar gaan ze altijd heen als ze genoeg van mij hebben.’

‘Ze moeten thuiskomen, Mark.’

Zoals je wilt, Nora, dacht ik, álles zoals je wilt.

‘Wanneer?’ vroeg ik.

Zij antwoordde niet. Toen wij het witte huis bereikten, kwam het dienstertje Catalina naar buiten. Zij nam Nora's koffer en bracht haar naar de koele kamer aan de westelijke zijde van de patio. Mijn eigen kamer ligt boven, aan de andere kant van het huis.

Vroeger, in de rijd van de tranen, lag mijn kamer boven een kroeg. Nu ligt zij onder de zon, ein Haus unter der Sonne.