Charles Beltjens herdicht

[p. 11]

Leo Herberghs

Venus en Minerva
(naar aanleiding van het gedicht ‘Venus et Minerve’, van Charles Beltjens)

uit welk land kwam je vandaan, Venus, toen je aandreef
uit zee? of was er geen land? en waarom steeg je omhoog
uit een schelp? is het omdat een schelp
meer is dan een boot, een vrouwelijk gewelf?
je had, wat mij betreft,
uit een koffiekopje kunnen komen of uit een beker
halfvolle melk. waarom al dat zeeschuim als opgeklopte
room, zo blank. ‘een zilverwitte lelie’? iedere dichter zegt dat.
trouwens, waarom kwam je niet gewoon als een
winkelmeisje uit een warenhuis?
en moest het zo nodig naakt, in het voorjaar?
een beetje minder opzichtig
had, dunkt me, ook gekund.

we hadden je overigens echt niet nodig. schoonheden zoals jij
brengen vaak alleen maar ellende, soms komen er oorlogen van
(zie Troje) en bovendien
hebben we al zoveel schoonheidskoninginnen
die ook nog elkaar bestoken.

en wat de dichters allemaal van je zeggen! ‘een marmeren tors’,
‘paarlemoeren tranen’, ‘in zachte golvingen neerhangend
haar als een geurende wolk’ en over een Flora en Zephier
die je vergezellen: ik vind het teveel.
allicht dat Minerva het niet zag zitten en haar schild
bij de hand hield: zij, godin van de wijsheid wist, wat ons na

[p. 12]

 

jouw komst te wachten zou kunnen staan.

 

begrijpelijk ook dat zij zweeg en wijselijk

 

terzijde bleef toen de goden

 

je jubelend binnenhaalden.

 

schoonheid slaat ook de goden,

 

zo blijkt wel, soms met blindheid