Charles Beltjens herdicht

[p. 7]

Nox

Na jaren keerde hij terug. Verloren zoon.
Geen kalf werd er geslacht. Geen feestmaal.
Vier Heemskinderen, zijn broers, zorgend
voor hun moeder zagen hem niet eens staan.
Zo'n vreemdeling, nietsnut, voor zijn bestaan
nooit iets gedaan. Het stadje zelf? Worgend
klein. Zijn moedertaal sprak op een toon
die hem tegenstond. Victor Hugo's woord
verschrompelde tot herinnering, verbittering.
Soms kwam hij langs de Engelenhof, grote tuin
van Isabelle. Geen viool speelde, door de poort
klonk nooit een welkomstlied. Mocht hij er dood
neervallen, dan kreeg hij hoogstens nog een graf
in de hoek van ongelovigen. Dat hoort hier zo.
Aurora Nox geworden, zonsopgang nacht en straf.

02.03.90