Charles Beltjens herdicht

[p. 6]

Condor

Rolduciën, later Leuven, Brussel en Parijs.
Slechts eenmaal in zijn leven ging de zon
op. Aurora duurt een uur. Een jonge man
put er zijn kracht uit, later zijn verlies.
Toen ging het regenen, raadsels van de mist
verduisterden de hemel. En kroeg en prijs
troostten niet lang. God werd doofstom. IJs-
koud klopte hij bij zijn tempel aan. Niemand
deed open, Hij ook niet. De lijn naar boven
was afgesloten door de ptt. Charles wist niet
wie dat had gedaan. Hij bleef niet meer geloven
maar hopen toch. Vergeefs. Hij verwerd tot vogel,
gevangen in een plantentuin, hagen hoge kooien
om zijn vleugels. Gevangen, het schreeuwend leven
lang. ‘No condor pasa’. Zijn vleugels bleven lam.

28.02.90