Stenen tijdperk

[p. 24]

Laag kampvuur

Nog donkert het kampvuur aan met het uur
en velen zijn die hun weg niet meer vinden
over de aarde die alleen wordt verlicht
door de gezichten van de gefolterden.

De vrees nam vormen aan van de haat
de hemel is wijder opengescheurd
en de waarheden regenen dichter neer
dan confetti op karnavalsdag

Enkelen onder ons zijn naakt, anderen vermomd
achter vlees achter bloed achter gekookt karton
en rood stromen de weiden
In het bos hebben kreten de bomen vervangen
en tussen de hongrige massa
gaan piassen rond bleek als gefusilleerden

Anderen weer verwachten
op één been staande aan de rand van 't heelal
de messias de rosbief de maan
en de genadige voet die ze omlaagschopt

Kameraad, lach niet om hen
wij hadden verwanten en vrienden onder hen
zij trachtten te geloven wat men hun had gezegd
zij baden aan zoals wilden aanbidden
men had hun zo vaak herhaald wat het kost te lijden
zij geloofden in 't slechte dat zij zo slecht deden
in het goede dat zij nu en dan bedreven
zonder ooit geweten te hebben dat hun god was van alledag