Stenen tijdperk

[p. 23]

'k Wacht dat de wereld...

'k Wacht dat de wereld heeft gedaan
met mijn verlangen te misleiden
Molen ben 'k waar mij water roept
en boom ben 'k in de hand der vruchten
Steroverhuifd volg ik mijn weg,
een wind die enkel opengaat
voor de oude wonderen van 't graan;
ik adem slechts om prooi te zijn
nooit om verheugd te zijn dat 'k adem.
Reeds brandt dit hart op als een lamp,
ik zoek het uiterste dat 'k kan
levend met vrienden met mijn vrouw
met een beetje geluk uiteraard;
en zo begrijp ik: mijn heelal
te goed gedacht te slecht herlezen
ik moet, ik moet het overschrijven
De verzen zelf die tot voor kort
het landhuis waren voor de ziel
kregen vorm van vliegende schotels,
zij komen op mij toe, staan stil
boven mij, wouwen in de wind,
draaien geluidloos snel zich af.
Is daar bemanning? wie aan 't stuur
of wat? een elektronisch brein?
Neen geen landname gaat meer op
waar zal 'k dan nog mijn tent opslaan
anders dan in de lucht? en wat
te hopen, te verwachten, dan
(vuisten gesloten) straks te slapen
in 't hoge nachtblauw als een steen?