Niet hier, niet heden

[p. 45]

Essentieel

Jagende jaren brachten mij dichter tot waar 'k ben
en altijd sterker wind blies me in de rug,
zodat reeds 't tred houden een sterven was.
Nooit keerde ik het hoofd om, altijd snelde ik voort:
dus weet ik niet, zal ook niet weten, wat fortuin is.
Maar in mij werd geslagen 't merk van man
der eeuwhelft, man van gramschap, trots, ironie.
Alles heeft mij een wijde prijs gekost,
om alles heb 'k getwist, moest strijden, weerstaan
en iedre rimpel die ge telt op mijn gezicht
spreekt van ontmoeting, nederlaag, of zege
ten koste zelfs van wie mijn beetre was.

O 'k weet hoe andren me op de eindstreep wachten
wanneer mijn lichaam zwaarder nog zal zijn;
en zwaarder slag ook zal 'k verduren - wellicht
is wie mij overwint niet eens meer ver.
Maar hier nog sta ik, rekenend te blijven
in 't drijfwerk dat beweegt, en dat niet vraagt
hoeveel aan tijd voorbij is, hoeveel rest.
Vaak nader ik tot 't bloed dat in mij stroomt
- gewekt door 't wilde krijten uit dit lijf -
te weten welk geheim rolt en klopt onder de slapen;
dan treedt een man voorwaarts uit mij, verlaat mij
en stellig, verkent al 't duister dat er gaapt.

Toch leerde ik levend en bewust wat leven is, wat dood,
en 't schaars moment dat elk met zich alleen
is, leerde blijven geloven in wat ik raakte:
tenslotte leerde ik niet de hand te strekken naar
wat ver-af is en niet voor ons bestemd.

[p. 46]

 

Maar zie ik 't vonnis tegemoet, dit weet ik vast:

 

dood kome in wervelwind, of als een kat,

 

doch poëzie verbreekt het marmer zwijgen;

 

waarheid door schouwen laat 't menselijke herleven,

 

maakt zichtbaar 't elk die mijn gedicht doorvorst,

 

maar waarheid zelfs mist 't sluiks finale punt

 

en wanneer niets is te begrijpen, wereld-

 

systemen storten, rijke planeten vergaan,

 

dan nog is, poëtisch gesproken, liefde essentieel.

 

Zoals in muziek het ware ligt tussen de noten

 

zal wilskracht noch actie zeggen wat gaande is -

 

alleen die kracht die tussen beiden staat;

 

't is iets dat aanvloedt, wijkt, dat afschampt en altijd

 

verlokt:

 

de volle orgelende oerzin

 

van 't Al, het mogelijke, 't onuitsprekelijke.