Niet hier, niet heden

[p. 47]

De bijl, de boom

Zij droeg aan haar vingers een glans
aan haar lippen een zachte dorst
de ene straalde over een geheim
de andre maakte ieder ding
zwaar en vol als een vrucht

Zij sprak van heel ver ik kwam nabij
ik heb haar meteen uit trots verkoren
ik was de bijl en tegelijk de boom
ik was haar gelijke naar ik dacht
maar toen is de nood gekomen

en toen het eerste bosviooltje
openging onder een den
velde ik in mij de boom
en haar schoonheid als een wonder
brak uit.

Van die vreugde af
is mijn herinnering
nog alleen in het heden te vertellen.