Niet hier, niet heden

[p. 25]

Een dag

Gister-de-dag draafde achter me aan
menend als een hongrige hond
dat riem of touw - altijd nog iets -
zijn leven aan het mijne bond.
Tot op een viersprong, beelden rondom,
ontheemd hij zich zag, en keerde om.

Dolend en duizelend is hij gevallen
na me al deze tijd te zijn gevolgd
stap voor stap, tot aan vandaag
op 't middaguur.

Wie een dag verloor die hem leven docht
zoeke die snel terug; hij zoekt vergeefs.
De nacht valt al. De nevel zwelt.