Het litteken van Odysseus

[p. 22]

Diatonische aubade

De doedelzak van de nadagen
de dwaze muziek van de herders
komt onder mijn balkon en wekt mij.

Aan een naamloze denk ik, aan een
die 's morgens duif, en valk was op den middag
en plotsling avond dien de nacht bezegelt.

Ah komedianten die zingt voor den dood
de berceuses van een langen winter,
komedianten die het sterven tooit
met de kristallen van uw fantasie:
bindt liever aan de ringen van het licht
uw rijdier vast en blaast op uw vingers
de simpele wijs van wie daarbuiten staan.

Komedianten weest u bewust
dat leven niets is dan een arm land
waar ieder geboren wordt met zijn leven
en het bemint in zich en het betwist
aan de graven aan de stenen aan de kerken,

en opeens staat hij heel alleen tegen den dood.

Eerst als de herfst zijn honden van rook loslaat
krijgt het zijn ware kleur.
Liefde, schrikbare ontgoochlende liefde
jij bent het spoor der zomervrouwen na
en achter laat je ons
't papieren masker waarom je spotlacht.

[p. 23]

 

Leven van honderd kreten, leven puur avontuur

 

verpuint zodra de doedelzak ons wekt,

 

vergromt in een enkel dof geluid,

 

de klank van 't hart dat altijd altijd

 

stukbreekt juist in het midden van de wereld.