Het litteken van Odysseus

[p. 24]

Finale

Ze hebben uw doden beroofd
van hun laatste walmende lamp:
een opalen vlies van damp
heeft de oranjegaarden gedoofd.

Zeetijd wijst de klok van het hart,
zeewater en bloed zijn één:
om wat kusten lopen wij heen
in een vaart die de tijden tart?

Ach ook tijd van schuim heeft zijn eind:
hoor zijn verre katarakt,
hoor de val die zijn treden hakt
in een diep dat uw angsten dodijnt.

Maar wij - slapen kunnen wij niet
zelfs de kinderhoofden ten spijt
die aan onze borst zijn gevlijd,
neen slapen zullen wij niet:

Er is achter daglicht dat schuilt
tussen schuim en diepte en damp
een sirene van wereldramp
die voorbij onze vensters huilt.

Een krater verliest zich in roszwarte
stroom van obsidiaan:
zij die steeds weer verdrinken gaan
late' uw oogleden niet meer los.

Men heeft uwe doden beroofd
van hun laatste spetterlicht:
wij zagen het laatste gezicht
wij hebben vergeefs geloofd.